Ver onder nul, maar rillingen blijven weg

Ik heb dit boek als e-boek gelezen, in de Nederlandse vertaling, die tamelijk dramatisch was. Volgens de Wikipedia schrijft Lee Child in een hardboiled en commerciële stijl, waarbij dat eerste wel bij de hoofdpersoon Jack Reacher past. Ik kende Reacher nog niet, had nooit iets van Child gelezen, maar hij schijnt beroemd te zijn, er is een film van gemaakt en Lee Child is een bekende schrijver die echter al zijn boeken over Reacher schijnt te schrijven.

Het verhaal is redelijk gecompliceerd met zijn verschillende plotlijnen. Er wordt regelmatig heen- en weer gesprongen tussen de verschillende locaties, waardoor je als lezer meer weet dan Reacher. Daarom begrijp je, in tegenstelling tot Reacher, wat er aan het einde gebeurt en wat er aan vooraf is gegaan. Of dat nodig was? Ik denk het niet. Om de gebeurtenissen vanuit reacher mee te beleven lijkt mij een stuk spannender.
De titel slaat op een manier van aftellen die in het boek wordt gebruikt, bij de climax aan het einde is het nul uur, het uur zero. Maar wie er aftelt, of waarom die climax al wordt voorzien bij het begin van het tellen, blijft onduidelijk. Daarmee lijkt de 61 uur een te doorzichtige schrijverstruc om de spanning erin te houden.

De locatie was boeiend, het speelt zich in hartje winter Zuid-Dakota af. Daar is het koud, wat het avontuur gecompliceerder maakt, hoewel het niet veel aan het verhaal toevoegt. De Siberische sfeer in de ijskoude stad is goed beschreven.

De grote lijnen van het verhaal (de acties van Plato, de reacties van de Rus) zijn boeiend en zitten wel goed in elkaar. Het gaat mis op een meer gedetailleerd niveau, waarbij de ongeloofwaardigheid toeneemt, onder meer omdat het toeval een grote rol speelt.. Ik bedoel, wie zet er een grote actie op, die om miljarden dollars gaat en jaren planning nodig heeft, waarbij de locatie in de winter door de extreme weersgesteldheid mogelijk helemaal niet gebruikt kan worden? De deal die de stad heeft gemaakt met de gevangenis is, zoals overigens de hoofdpersonen ook al opmerken, eveneens onrealistisch (waarbij de rol van de burgemeester beter uitgewerkt had mogen worden).

Een van de grote raadsels in het boek is wie de moordenaar is. Althans, voor Reacher. Child doet zijn best om dat ook voor de lezer een raadsel te laten zijn, maar hij geeft te veel bloot aan hints, zodat ik het al op ongeveer de helft van de 61 uur wist. De rest is dan slechts bevestiging, maar met het idee 'die Reacher is niet al te snugger', want hij had het ook kunnen weten (het zit niet in de aanwijzingen die de lezer krijgt over Plato of de Rus).

Aan het einde zijn er losse eindjes over. Ook is niet duidelijk of Reacher de actie heeft overleefd. Het schijnt dat in het volgende boek meer duidelijkheid komt, maar goed, dat is een zwakte die inherrent is aan een held die elke keer opnieuw moet komen opdraven: hij kan niet sterven tot de reeks is afgelopen - en anders komen de lezers, zoals bij Sherlock Holmes, in opstand. Dat haalt een deel van de spanning al weg.

Misschien dat ik de Reacher-film nog een keer ga zien, want de beschreven actie zal het in bewegend beeld beslist goed doen. Of ik nog een boek van Child ga lezen: ik denk het niet. Van dit soort boeken gaan er dertien in een dozijn, dan lees ik liever Nederlandse schrijvers zonder slechte vertaling. De Reacher-reeks heeft voor mij niets dat nieuwsgierig maakt naar wat er voor of na deze 61 uur is gebeurt.