Dagboek had beter in de rivier kunnen blijven

Als thriller stelt dit boek weinig voor. Geen spanning, en plotgaten zo groot dat er hele steden in kunnen verdwijnen. Pas op de helft van het boek gebeurt er iets dat aan een thriller doet denken, wat eraan vooraf gaat is een relatiedrama wat je in de Libelle nog beter krijgt voorgeschoteld.
Het perspectief klopt regelmatig niet, waardoor je je kunt afvragen of dat een fout is, of een teken aan de wand dat het fictie-binnen-fictie is (de hoofdpersoon is een schrijver die het verhaal dat je leest geschreven zou hebben, als fictie).
Het trucje van het vooruitblikken in een achteraf verteld verhaal gaat al snel vervelen, en de "onbetrouwbare verteller" loopt zo zorgvuldig om het niet-genoemde heen dat de contouren daarvan maar al te duidelijk zijn.
Het thema wordt zo vaak herhaald dat het je niet kan ontgaan, maar daarmee is elke subtiliteit weg.

Het taalgebruik is nog kinderlijker dan dat van Pim, Frits en Ida, volkomen doods is het, waardoor elk leesgenot verloren gaat. Geen enkele zin leest fijn, de korte zinnen sluiten niet bij elkaar aan.
De reden voor dat debiele taalgebruik is niet helemaal duidelijk, uit een interview met de schrijver maakte ik op dat hij dat speciaal deed omdat het een thriller is en dat zo zou horen. Gelukkig hebben we in Nederland ook nog thrillerschrijvers die wel fatsoenlijk Nederlands kunnen schrijven.