Geen spanning, geen thriller

Waarom wordt dit een thriller genoemd? Psychologische thriller weliswaar, maar de spanning is ver te zoeken. De ontknoping is mijlen van tevoren te zien. Als literair boek had het meer kunnen doen als aanklacht tegen de zorg van tegenwoordig.

Het verhaal begint met het wel en wee van Pieter Elting, die wordt ontvoerd en gegijzeld. Hij snapt niet waarom hem dit overkomt, voor mij was dat al snel duidelijk. Hele stukken van het geneuzel over Pieter heb ik maar overgeslagen. De schrijfstijl nodigt niet uit tot leesgenot, daarvoor zijn de taalregisters verkeerd toegepast en ontbreekt de poëzie in het proza, geen enkele zin vloeit lekker van de tong.
Tegen het einde van het verhaal wordt het een soort raamvertelling waarin Pieter de verklaring van zijn ontvoerders leest. Bij hem valt het kwartje niet, of het is eenvoudig weggelaten door de schrijfster, want bij Pieter hóeft dat kwartje niet te vallen - het is onze maatschappij waar dat kwartje moet vallen.
Uiteindelijk blijkt dus dat vrijwel alles wat beschreven is over de achtergrond van Pieter, zijn verleden, zijn hobbies, alles, gewoon geen enkele functie in dit boek heeft, hooguit om hem sympathiek te maken, zodat je medelijden met hem zou moeten krijgen als hij in zijn penibele situatie zit - maar dat gebeurt gewoon niet, omdat het personage van bordkarton is, in een even kartonnen decor met hersenen van papier maché.

Door aan het einde de focus te leggen op de ontvoerders wordt het verhaal nog een beetje interessant, er is spanning tussen die twee en een ervan zit psychologisch interessant in elkaar als slachtoffer van zichzelf. Dat wordt echter niet goed uitgewerkt, de meeste aandacht is immers al naar Pieter gegaan.
Er is geen goede ontknoping, geen afronding van de verhaallijnen, geen genoegdoening, geen straf, geen onthulling, geen opluchting, geen hoop. Jammer, het maakt het de naam thriller niet waardig.