Heb je wel gehoord van de zeven, de zeven...

De omslag van De Zevensprong zoals het boek op Hebban staat, is de "tv-versie". Het boek is namelijk verfilmd voor tv (1982). In de oorspronkelijke versie staan tekeningen door de schrijfster zelf. Ook is er een kaartje opgenomen waarin duidelijk wordt hoe de Zevensprong (ongeveer, want het heeft zijn geheimen) in elkaar zit.

De Zevensprong is een plaats in het bos waar wegen samenkomen. Het is óók een lied waarbij een bepaalde reeks bewegingen hoort. Het verhaal is opgebouwd volgens de opbouw van het lied (zie bijvoorbeeld https://nl.wikipedia.org/wiki/Zevensprong_%28kinderlied%29). Daarmee bouwt het op naar een onherroepelijke climax.

Het verhaal gaat over meester Frans, die meemaakt hoe zijn verzinsels en de werkelijkheid samenvloeien. Hij verzint het begin van een avontuur en het avontuur wordt echt. De tegenstelling of samensmelting van fantasie en werkelijkheid is een terugkerend thema in het verhaal. Het duidelijkst is dat in het huis Schijn en Wezen. Roberto en de Brozem schijnen op dezelfde manier samen te vloeien. Toereloer is eveneens een man met twee gezichten.
Interessant is dat meester Frans een van de weinige helden is die rood haar heeft. En dat speelt ook nog een grote rol in het verhaal, als mijnheer Thomtidom de voorspellingen uit wil doen komen.

Het verhaal komt snel op gang als Frans een brief vindt, waarin hij wordt uitgenodigd op het Trappenhuis. Hij wil niet, maar een groepje samenzweerders zorgt dat hij toch gaat. Ook de kinderen uit zijn klas vinden dat hij het avontuur moet zoeken.
Al snel is er sprake van een geheimzinnige Gr... Gr..., een schat, het tot de verbeelding sprekende Trappenhuis, een opgesloten kind, verwarring over het aantal wegen op de Zevensprong, en een dubieuze rol van de verschillende samenzweerders.
Het verhaal is vrij complex, maar zit goed en helder in elkaar. Het is lang genoeg om de Frans en de lezer herhaaldelijk op een zijspoor te zetten en zo in verwarring te brengen. Gedurende het verhaal zie je Frans groeien in zijn rol als held, zelfs als het echt gevaarlijk voor hem wordt. Daarbij wordt hij geholpen door het vertrouwen dat de kinderen in hem stellen en in het bijzonder zijn pupil in het Trappenhuis. Aanvankelijk lijkt hij hulp te krijgen van de samenzweerders, maar omdat ze weinig met hem delen, gaat hij hen steeds meer wantrouwen zodat hij uiteindelijk vooral op zichzelf is aangewezen.

Natuurlijk is het verhaal oud (1967) en op punten ouderwets. Het idee dat kinderen of Frans zelf zonder smartphone het bos in gaan is tegenwoordig vrijwel ondenkbaar (het hele verhaal hoe Frans tamelijk hulpeloos en gewond in het bos dwaalt, zou in onze tijd toch echt anders zijn als niet het geijkte "geen bereik" zou worden gebruikt). Ook hoe Frans bij een hospita leeft is niet meer van deze tijd, net als andere details uit zijn leven. De koets in het verhaal was ten tijde van publicatie al ouderwets en roept de sfeer op van langvervlogen tijden, net als het Trappenhuis en zijn inwoners.
Toch denk ik niet dat het ouderwetse echt hinderlijk is. Het verhaal is door zijn thema's tijdloos.