Veel te veel woorden

Het gezicht van de duivel is een heel dik boek, wat vooral komt door een enorme hoeveelheid verhaallijnen die nergens over gaan.
Het is het vervolg op Schreeuw onder water, dat ik niet heb gelezen, maar waarvan het wel verstandig is om dat éérst te lezen omdat de hoofdpersoon dan hopelijk minder als een leeghoofdig, verward, wereldvreemd, seksbelust, dom kuikentje overkomt. Een aantal verhaallijnen wordt niet afgerond: je moet ondanks de dikke pil ook nog het vervolg lezen. De vraag is of daar de verhaallijnen die niet direct betrekking hebben op hoofdpersoon Wraa wèl worden afgerond.

Lees de "flaptekst" op Hebban en dan weet je waar het niet over gaat:

"Hij is een heel gewone man. Denk je.
Maar als je een glimp opvangt van zijn ware gezicht, kost het je je leven."

Daar gaat het verhaal dus niet over. Lang niet iedereen die zijn ware gezicht ziet, gaat dood. Sterker nog, de vraag is of er een "ware gezicht" is. De titel slaat daarom helemaal nergens op.

Het verhaal wordt doorspekt met cursieve stukken van een onbekend personage. Of misschien meer personages. Er wordt gesuggereerd dat het de vermoorde vrouw uit het begin is, maar dat is niet logisch, want dat past niet binnen het perspectief. Of het is buiten het perspectief van de hoofdpersonen, maar dan heb je er dus nog niets aan, want de hoofdpersonen kunnen die informatie niet gebruiken en als lezer wordt je er ook niet wijzer van. Allemaal overbodige ballast.

Wat opvalt is dat de locaties worden neergezet als straat- of wijknamen als het in Kopenhagen en omgeving is, maar opvallend vaag zijn in het buitenland ("in de buurt van Amsterdam"). Wie de kaart van Kopenhagen niet op zijn netvlies heeft, zal snel de aandacht verliezen, omdat de locaties niet voelbaar worden gemaakt. Wat zijn dat voor wijken? Hoe ziet het er uit? Ik moest toch behoorlijk in mijn geheugen graven voor een paar locaties waarvan ik wist dat er er ooit ben geweest.

Tussendoor krijg je nog slaapverwekkende colleges over profiling en psychologie.

Het uiteindelijke verhaal heeft niet veel om het lijf en had ook in 50 pagina's verteld kunnen worden. Ik geloof ook niet dat een profiler nodig was geweest om de moord op te lossen, maar ja, mevrouw Wraa is de hoofdpersoon dus moeten de traditionele opsporingsmethoden opzij worden geschoven.

Ik weet niet hoe het origineel is geschreven, maar de vertaling is nu en dan beroerd door onzorgvuldig taalgebruik. Uiteraard is er een "vlotte schrijfstijl" die kenmerkend is voor vrouwenthrillers, maar die zijn oorsprong heeft in "schrijven voor laaggeletterden".