Weinig hoopvolle toekomst

Het is dat ik eerder weleens iets van Betten had gelezen anders had de aanmoediging op de kaft me met een boog om dit boek doen lopen. Betten heeft een totaal andere schrijfstijl dan Thomas Olde Heuvelt en mikt op een volwassener publiek. Ook stelt de horror of in dit verhaal weinig voor: het is meer een politieke roman met een hoog "wat als?"-gehalte.
Ook de kaft vind ik niet passend, die is veel te kinderachtig.

Lezers hadden gewaarschuwd dat het moeilijk te lezen zou zijn, o.a. door het gebruik van Fries in het boek. Dat viel me tegen. In het begin stonden er nog wat Friese zinnen in, maar daarna niet meer. Er mag heus wat meer Fries in boeken die zich in Friesland afspelen, over Engels doen we immers ook niet meer moeilijk.
Betten heeft een prettige schrijfstijl waarbij de redactie iets beter had kunnen opletten op bepaalde, verwarrende zinsconstructies.

Het verhaal gaat over een zeer besmettelijk virus of iets dergelijks dat de mensen in zombies verandert. De eerste besmettingen zijn in Groningen en al spoedig is heel Noord-Nederland besmet. Hierdoor moet de politiek drastische maatregelen nemen om te voorkomen dat ook de rest van Nederland, dan wel Europa, wordt besmet.

Betten vertelt het verhaal vanuit drie personages:
- een onderzoekster in Groningen die een medicijn tegen de zombies zoekt. Deze verhaallijn staat min of meer los van de andere lijnen, maar is noodzakelijk om het verhaal af te ronden.
- een journaliste die bovenop het nieuws wil zitten. Dit zijn verreweg de interessantste hoofdstukken, door de inkijk in de politiek en de journalistiek, de hectiek, de paniek en het gekonkel.
- Homme Olivier, de Friese "afgevaardigde" die loyaliteitsproblemen krijgt bij het harde optreden. Uiteindelijk besluit hij terug naar het noorden te gaan om zijn vrouw te zoeken. Op zijn zoektocht maakt hij kennis met verschillende groepen die zich tegen het beleid in Den Haag verzetten. Hoewel Homme het beste is uitgewerkt als personage, is zijn motivatie (zijn vrouw zoeken) niet erg geschikt voor het verhaal.Het geeft het een romantisch kantje dat niet past bij de rauwheid van de omstandigheden.

Die rauwheid wordt vooral beschreven in de walgelijkheid van de mensen die in zombies zijn veranderd. Dat steeds herhalen van wat allang bekend is uit menig zombiefilm had voor mij niet gehoeven. Het wordt op den duur saai en schiet dan zijn doel voorbij.

De kracht van het verhaal ligt in het dilemma dat Betten vooral ook bij de lezer legt, zonder zelf een antwoord te geven: wat moet je doen met hordes mensen die mogelijk besmet zijn, maar zelf wanhopig op zoek zijn naar veiligheid buiten het quarantainegebied? In de details zit het duivelse dilemma. Parallellen met actuele politiek zijn er volop.