Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Het ligt een beetje te rotten

Jack Schlimazlnik 13 januari 2016 Auteur
Dit is een Vlaams boek en dat zul je weten ook. De schrijver doet weinig moeite het de Hollandse lezer gemakkelijk te maken. Het leest daarom, zeker in het begin, weinig vloeiend voor mij als Hollandse lezer, maar naar verloop van tijd treedt de gewenning in. Het helpt om regelmatig Vlaams te lezen en te luisteren.

Het verhaal gaat over een seriemoordenaar die in navolging van de Oostendse surrealisten (en wie daar voor door moeten gaan) kunstwerken maakt van zijn slachtoffers. Daarmee is het helemaal gerechtvaardigd dat het verhaal zich in Oostende afspeelt, wat indertijd de hoofdstad van het surrealisme was, met kunstenaars als Leon Spilliaert, Paul Delvaux, James Ensor en anderen. Om het verhaal te begrijpen, is het nodig de basis van het surrealisme te kennen, want het verhaal is even surrealistisch als de schilders van toen. Geen nood als je weinig van het surrealisme weet, want in het verhaal wordt het wezen ervan regelmatig aangestipt.

De plot, het realistische verhaal, is dat van de seriemoordenaar. Het blijkt een tamelijk doorsnee verhaal met de bekende elementen als de eigengereide, chagrijnige, hardboiled rechercheur, een frivole jonge rechercheur, de domme chef, de relatieproblemen van de hoofdpersoon (dit is een cliché dat ik liever niet meer zie in thrillers en detectives, het is zó voorspelbaar en saai). Er is een Oostendse onderwereld, schetsmatig en realistisch opgezet.

Daaroverheen wordt het surrealisme gelegd: de overhoop geschoten Styx (nomen est omen) die als zombieflik terugkeert om alsnog zijn moordenaar, de seriemoordenaar, te achterhalen. We zien dus de zombieflik als contrasterend en uitdagend element in diverse moderne situaties zoals de naakten van Delvaux in de toenmalig moderne situaties.
Styx is de man tussen de wereld van de levenden en van de doden, zoals de mythische rivier waarnaar hij is genoemd. Hij kan zelfs overstappen naar het verleden door middel van een bepaald horloge. Dat laatste lijkt nogal willekeurig te zijn en dit onderdeel van de plot wordt in dit verhaal niet uitgewerkt, hoewel er een Styx II is, waarin dit misschien nog terugkomt.
Als zombie heeft Styx het moeilijk, hij raakt in verval (opmerkelijk snel overigens, bij mijn weten rotten mensen niet zo snel weg in deze tijd) en krijgt hij last van "honger": de noodzaak andere mensen te eten om zijn verval tegen te gaan. Het is niet het eerste verhaal dat ik lees waarin een ondode aan de kant van de wet staat en moorden oplost. Het is zeker ook niet het eerste horrorverhaal met een zombie of zombie-achtige in de hoofdrol, die door zijn handelen sympathiek wordt.

Aan het eind van het verhaal worden, na enkele doodlopende sporen, de moorden opgelost, wat in een detective te verwachten is. Toch blijven er nog genoeg vragen over, die blijkbaar een grotere lijn moeten vormen om de vervolgen (2 styx) te rechtvaardigen. Dat laatste vind ik jammer, omdat het als een zelfstandig boek afgesloten zou hebben kunnen zijn. Het surrealisme, de gimmick van het boek die het zin geeft, lijkt mij niet voldoende om de volgende delen overeind te houden - het trucje is nu bekend.

Al met al is het detective-verhaal flinterdun en het surrealistische masker(!) maskeert dat onvoldoende. Het is als een "weer eens wat anders"-boek echter goed leesbaar, zeker voor wie het surrealisme verstaat en er mee uit de voeten kan, dan worden diepere of andere lagen van de vertelling zichtbaar.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Jack Schlimazlnik