Verhaal valt uit elkaar als een overrijpe zombie

Die boek is het tweede deel in de serie over zombieflik Rafaël Styx. In vergelijking met het vorige boek zijn er geen nieuwe invalshoeken over dat gegeven. Er worden wel nieuwe vragen opgeroepen, maar of die in het derde en laatste deel worden beantwoord is nog maar de, euh, vraag.

Hoewel het verhaal direct na het vorige zou moeten spelen (de weduwe is nog steeds vers, de zoon is nog even oud), is er veel veranderd. Styx bevindt zich om onduidelijke redenen in Wenen en Delacroix, die nog niet zo lang in Oostende werkte, is plots overgestapt naar de politie in Ieper. Daarmee staan de personages klaar op het schaakspel van de Groote Oorlog waarmee de schrijver wil spelen.

Delacroix krijgt te maken met een aanslag in een museum in Ieper. Daarvoor wil hij in contact komen met ene Lisa Zadl, die de aanslag heeft overleefd en er tussenuit is geknepen voordat ze ondervraagd kan worden. Om haar te vinden reist hij naar Wenen om Styx om hulp te vragen, waar hij echter verwikkeld raakt in het nationalisme van Balkan-staten, als nazaten van Gavril Princip. Het hoe en waarom van deze plot is erg onduidelijk. Het opvallendste is dat die hele aanslag geen rol meer lijkt te spelen, er wordt niet naar daders gezocht. Ondanks veel actie wil het maar niet spannend worden.

Styx kan nog steeds tijdreizen. Hij brengt daarom veel tijd door in 1914, in een sanatorium, waar hij op slag verliefd wordt op een patiënte. In het heden komt hij haar ook tegen, zodat hij als zombie niet meer alleen is. Hij maakt ook kennis met de belangrijkste denkers en kunstenaars uit Wenen, wat ontzettend diepzinnig geleuter oplevert wat niet weet te boeien.Het lijkt op de punten dat de schrijver wil laten zien hoe goed hij zijn huiswerk heeft gedaan.
Bovendien zijn er talloze referenties aan de mythologische rivier Styx, alsof de schrijver niet weet of de lezer de hints wel doorheeft. Het wordt drammerig.

Er komt een conflict in het spel als Styx niet weet of zijn hersenen nog wel werken. Hij weet dus niet wat werkelijkheid is en wat niet. In dat spel laat de schrijver een aantal steken vallen, die gewoon fouten zijn of in het volgende deel opgelost moeten worden. Het gaat dan vooral over dat Styx iemand volgt naar een bepaalde verborgen (verdoken op zijn Vlaams) plaats, en dat later de plaats wel blijkt te bestaan, maar degene die gevolgd werd niet.
Of de hersenen van Styx de reden zijn dat de Europese geografie op zijn kop wordt gezet, blijft op die manier ook onduidelijk. Omdat de verteller regelmatig zichzelf laat horen (vooral met het woordje "euh" om een slechte woordgrap aan te kondigen) zou je verwachten dat hier toch enige zekerheid over kon zijn. Ik heb het dan over vanuit Wenen met de trein naar het oosten reizen om naar Zwitserland te gaan, om vanuit Wenen via Praag naar het zuidelijke Belgrado te reizen, en zo nog enkele missers in samenhang met de route van de Oriënt Express in 1914.

Een volgend conflict is dat Styx' vrouw Isabelle denkt dat haar man nog in leven is. Daar wil ze bewijs van zien en ook wil ze Styx' tijdreishorloge terug. Uiteindelijk maakt noch Isabelle, noch Styx zich echt druk om dat horloge en deze verhaallijn dooft dan ook als een nachtkaars.

Het gegeven van de stigmata waarnaar het boek is genoemd, komt niet bepaald uit de verf. Styx moet en zal de Verlosser zijn, maar die lijn in het verhaal past niet goed bij de rest ervan.

Uiteindelijk zijn er teveel ideeën en (sub)plots in dit boek gekomen, helaas is niet een ervan goed uitgewerkt. Als thriller is het niet spannend, als horror is het niet angstaanjagend, als literair werk is het te weinig eigenzinnig.