Los zand

Dit Splinters-verhaal werd als een genreverhaal gepresenteerd, zowel via de uitgever als via de Paul Harland Prijs waar het aan deel heeft genomen (22e plaats, 2014). Ik kan er vrijwel niets van genre in terugvinden en van wat ik na lang zoeken wel vond, vraag ik me af of de schrijfster het er expres in heeft gedaan.

Om mee te beginnen: het verhaal is bijzonder slecht geredigeerd: kromme zinnen, verkeerde woordvolgorde, ontbrekende woorden, foute spelling (wierrook, zo moeilijk is het toch niet om de spellingcorrectie te gebruiken?). Dat is al vreemd voor de Paul Harland Prijs waarin altijd wordt geclaimd dat je met fouten niet in de shortlist komt (wat ook in 2014 niet waar was, in het (in mijn ogen verder sublieme SF) verhaal van Marco Knauff (derde prijs) zaten ook nog schrijffoutjes), maar van een uitgever die bijna 6 euro voor nog geen 40 pagina's tekst vraagt verwacht ik wel een heel scherpe, kritische redactie. Het is immers geen haastklus en voor zo weinig pagina's verwacht je statistisch minder fouten. En ja, redactie is moeilijk, goede redacteurs zijn er weinig en dus duur, maar wie een kwaliteitsproduct wil neerzetten zal ervoor moeten betalen en met zo'n prijs verwacht ik dat die investering in redactie is gedaan. Ik voel me (opnieuw) bekocht.

Het verhaal gaat over twee cliché-homo's die op een onbeholpen manier archeologische opgravingen doen en daarbij een cliché-vloek tegenkomen, waar ze conform de moderne horrorfilms om lachen en dan verder gaan waarmee ze bezig zijn. De vloek treedt in werking, de personages, die erg plat blijven en zich geenszins ontwikkelen, laten de vloek over zich heen komen, doen geen enkele poging eronderuit te komen en het einde volgt daar logischerwijs uit.
Wat het verhaal beoogt? Wat de schrijfster ermee wilde bereiken? Wat de ontknoping nu eigenlijk is? Geen idee. Waarom had ik dit moeten lezen?
Het verhaal kabbelt maar voort, zonder plotwendingen of hoogtepunten, laat staan iets als ritme.

De vloek begint pas halverwege het verhaal, zonder spanningsopbouw. Nou, niet helemaal waar, er is voldoende homo-erotische spanningsopbouw in de eerste helft, die echter niet tot een climax komt of zo. Dat hele getut met die homo's zit het griezel/horrorverhaal enorm in de weg. Niks tegen homo's, maar de manier waarop deze homo's hun geaardheid uiten in dit verhaal werkt niet mee met a) het verhaal van de vloek, het heeft er geen relatie mee b) de algemene spanningsopbouw, want het vertraagt alleen enorm en is bijzonder saai c) de geloofwaardigheid van de setting en d) de geloofwaardigheid van de personages als professionele archeologen, want ik geloof niet dat professionele archeologen hun tijd verdoen met het aangapen van het lichaam van hun ex-vriendje, of hun onderzoek op het spel zetten voor snelle seks.

Wat die vloek precies is of wat er is gebeurt in het verleden blijft vaag. De kunst van het weglaten, oké, maar juist in horror is enige voorkennis bij de lezer meestal in het voordeel van de spanning (Nee, niet dié deur door, daarachter zit het monster!). Het monster is zo vaag dat het niet angstaanjagend is, het doet ook helemaal niets. Justin Bieber in dit verhaal zou huiveringwekkender zijn geweest. Het monster lijkt ook nergens voor de staan (een monster is meestal een symbool voor een oerangst of een archetypisch kwaad), het is gewoon niks.
Het hàd een boeiend verhaal kunnen zijn, maar daarvoor is dus stevige redactie nodig (beter plaatsen van nadruk op het centrale thema, bijvoorbeeld door symboliek te gebruiken, de thema's zichtbaar maken door "show, don't tell", betere uitwerking van de plot) en die was er niet.

Het verhaal ontbeert elke vorm van sfeer. Het decor, de setting is van bordkarton. Details zijn ongeloofwaardig. Die hele Arabische Lente klinkt wel actueel en urgent, maar het voegt helemaal niks aan het verhaal toe en is zo slecht uitgewerkt dat het nergens meer over gaat.

Meer en dan met spoilers op mijn blog: http://schlimazlnik.livejournal.com/393505.html