Het mocht een beetje rauwer

In 2014 werd Tjeerd Langstraat geprezen om zijn debuut Villa Gladiola en nu is hij terug met Eeuwig Donker. Een thriller die zich afspeelt in Rotterdam. Langstraat tracht de schimmige wereld van mensenhandel onder de loep te nemen.

In Eeuwig Donker maken we opnieuw kennis met rechercheur Jan Vos. Dit keer onderzoekt hij de moord op twee loverboys, maar deze moordzaak blijkt slechts het oppervlak van een veel grotere zaak te zijn. Vos komt terecht bij Carla en haar zoontje Alexander. Daar voelt hij direct dat de jonge dame wat achterhoudt. Carla wijst op haar beurt naar Sofiya, een mede-slachtoffer van de loverboys dat plotseling is verdwenen. Het lijkt een cold case te worden, maar dan stuit Vos op iets wat wel heel erg vreemd is...

Als een auteur geprezen is om zijn debuut, dan liggen de verwachtingen voor boek 2 altijd hoog. De kunst is om je daar niet door te laten belemmeren en gewoon te gaan schrijven. Langstraat heeft dat gedaan en met succes, want de lezers zijn opnieuw lovend.

Toch zou een iets kritischere blik op Eeuwig Donker niet verkeerd zijn. Het is waar dat Langstraat een heel prettige, toegankelijke schrijfstijl heeft. Dat verklaart ook het succes van zowel zijn debuut, als Eeuwig Donker. Het is een page-turner voor diegenen die van thrillers houden die niet al te complex of uitgebreid in elkaar zitten. Daar is niks mis mee, maar verhaaltechnisch rammelt het.

Eeuwig Donker is geen thriller die je stijl achterover doet slaan. Het staat vol met onrealistische situaties, het verhaal gaat van de hak op de tak, volgt onmogelijke paden en de lezer moet dat allemaal maar voor waarheid aannemen. Als Langstraat iets meer de tijd had genomen om zijn karakters te ontwikkelen, dan waren bepaalde keuzes van zijn personages wellicht logischer geweest. 'Ze doet het nou eenmaal zo omdat ze het zo doet' lijkt hier de boodschap aan de lezer te zijn. En dat brengt een gapend gat aan in het al wiebelige verhaal.

En om nog even bij de karakters te blijven: die zijn niet zo interessant. Vos is er wel eentje die - juist dankzij zijn vlakheid - een langere tijd mee kan gaan, maar op gevoel voor humor kunnen we hem niet echt betrappen. Het is geen man waar je een band mee krijgt, tenminste niet in Eeuwig Donker. Wellicht is dit wel het geval als de lezer het vorige avontuur van Vos heeft gevolgd. In deze thriller lijkt Vos vooral een man die hard is. Letterlijk en figuurlijk: hij heeft veel seks en die scènes zijn dan wél weer heel aardig uitgeschreven.

In de dialogen ontbreekt het hier en daar aan wat eigenheid. Carla bevindt zich in een uiterst gevaarlijke situatie waar ze met geen mogelijkheid uit kan komen en daarop schreeuwt ze: 'Help! Help dan toch!' Dat is geen manier waarop een meisje zich zal uitdrukken. Laat staan een meisje met een verleden als Carla. Het had een stukje rauwer gemogen.

De laatste pagina's van Eeuwig Donker gaan snel. Er gebeurt veel, het is verwarrend, het is een gedoe en het komt allemaal nét niet bij elkaar. Plots kondigt zich de epiloog aan, terwijl het net een beetje leuk begon te worden. De balans in Eeuwig Donker is er eentje die we vaker bij Nederlandse thrillers tegenkomen: de opbouw is niet altijd even interessant en erg traag, en de climax dient zich, met enkele nieuwe probleemsituaties, aan, waarop dan plots het boekje uit is. Dat einde mocht best een beetje langer. Als je het lef hebt om zo'n gestoorde psychopaat in je verhaal te verwerken, heb dan ook het lef zijn acties te rekken, beeldend te maken en het randje op te zoeken. Er is niks mis mee als je de aanloop toch al hebt genomen.

Schrijven kan de auteur wel, maar het gebrek aan diepgang doet Eeuwig Donker toch de das om.