De zes levens van Sophie: subliem geschreven boek

'De zes levens van Sophie' van Sarah Meuleman is een verwarrend, moeilijk te duiden boek; één waarbij je continue het idee hebt dat je eigenlijk allemaal verschillende korte verhalen door elkaar leest, maar waarvan je weet dat er belangrijke aanknopingspunten zijn. Centraal staat de Vlaamse Hannah, die anno 2014 haar carrière als society-reporter in New York abrupt heeft opgegeven om aan een boek te werken waarin ze het verhaal wil vertellen van drie befaamde schrijfsters die ooit zomaar verdwenen. De mysterieuze verdwijningen zijn een lijntje naar haar eigen verleden, waar zij in haar Belgische tienerjaren anno 1996 mee te maken had; de veelbesproken tijd van Dutroux en de ontvoerde meisjes.

De lezer wordt met korte hoofdstukken continue heen en weer geslingerd van heden naar verleden, en van Hannah naar flarden over de drie verdwenen schrijfsters. De passages over 1996 vertellen over de vriendschap tussen Hannah en haar destijds beste vriendin Sophie, een beschadigd en verwaarloosd meisje uit een probleemgezin. Er hangt een vreemde vibe om de hoofdstukken van die tijd, want Meuleman voedt je met het idee dat Sophie op een dag spoorloos verdween en doet onbeduidende toespelingen over kindermisbruik en ontvoering. Wat er precies met Sophie is gebeurd en hoe Hannah het uiteindelijk geschopt heeft naar haar glamoureuze leven in New York wordt niet verteld, maar anno 2014 is Hannah’s leven verre van perfect. Haar boek komt niet van de grond en ze verliest zichzelf in een rancune wereld van drugs en seks. Het is duidelijk dat er zich iets tussen 1996 en 2014 heeft afgespeeld waar Hannah nog altijd de mentale littekens van draagt en waarom ze alles en iedereen van zich afstoot.

Meuleman vertelt in korte, bijna proza-achtige zinnen, alleen het hoognodige. Ze benoemt personages en voorvallen die duidelijk een beladen achtergrond kennen, maar diept ze nauwelijks of niet uit en laat de lezer hiermee bewust in het ongewisse. Het schept verwarring maar het is tegelijk ook intrigerend. Je probeert als lezer al knagend de losse eindjes van alle verhaallijnen aan elkaar te knopen, maar je slaagt er tot het einde niet toe. Het alles bij elkaar brengende slothoofdstuk is compleet verrassend en daarmee vallen alle puzzelstukjes perfect in elkaar. Nog altijd blijven bepaalde vragen onbeantwoord, maar dat lijkt juist wel de opzet van Meuleman te zijn geweest. Na het omslaan van de laatste pagina, kun je niets anders concluderen dan dat 'De zes levens van Sophie' een subliem geschreven boek is.