Niet te filmen: een Young Adult met een onmiskenbaar Kinsella-sausje

In menig boekenkast staat vast en zeker een boek van Sophie Kinsella. Bekend van haar hilarische chicklit-romans is zij een geroemde bestseller auteur over de hele wereld. Met 'Niet te filmen' heeft Kinsella haar eerste Young Adult op haar naam gezet. Ook al is dit een boek voor de jongere generatie, dit boek heeft vanaf de eerste pagina al meteen dat typische sausje dat alleen Kinsella aan een boek kan geven. Zoals in al haar boeken staan humor, gekkigheid en chaotische personages voorop en met 'Niet te filmen' is dat niet anders.

Deze keer vertaalt zich dat in een depressief meisje dat met sociale angstaanvallen al maanden ziek thuis zit, een gameverslaafde broer en een schattig peutertje. De moeder van het gezin is als een huiselijke Becky Bloomwood: onwetend naïef en krankzinnig overbezorgd, op het hilarische af. Vader houdt zich afzijdig en ziet nergens echt het probleem van in. Centraal staat het meisje Audrey, die in opdracht van haar therapeut een film maakt over haar (gezins)leven. Het hoe en waarom zij ziek is, komt nauwelijks ter sprake, maar de zorgelijkheid van haar situatie is overduidelijk. Ze durft geen sociaal contact aan te gaan en ter vermijding van oogcontact draagt ze dag en nacht een zonnebril. Vaagjes haalt Kinsella een stel pestkoppen aan, maar verder blijft de lezer in het ongewisse. Het gezinsleven van Audrey is volkomen chaotisch: een groot deel van het boek draait om de knotsgekke moeder die zich - tot hilariteit voor de lezer - overmatig bekommert om haar gameverslaafde zoon Frank. De ziekte van Audrey lijkt hierdoor in den beginne maar weinig aandacht te krijgen binnen het gezin. Totdat de vriend van Frank, Linus, ten tonele verschijnt en er langzaam iets liefdevols opbloeit tussen hem en Audrey.

Deze eerste Young Adult van Kinsella is een geslaagde poging, maar scoort niet bovenmatig. Door het achterblijven van essentiële kennis rondom Audrey, blijft dit boek een tikkeltje vlak. Humor en gekkigheid voeren de boventoon en daarmee zit het bij Kinsella altijd wel goed. Het valt te betwisten of het boek toch niet wat meer diepgang had kunnen bevatten, waarmee de jongere lezer het effect van pesten wellicht beter had kunnen begrijpen. Toch houdt Kinsella het toegankelijk en luchtig, en is de schrijfstijl uitermate treffend voor de doelgroep. Hiermee zal zij ongetwijfeld een nieuwe generatie fans voor zich hebben weten te winnen.