Over Het Arcanum van Thomas Wheeler ben ik niet erg enthousiast.
De thriller begint veelbelovend en er is zelfs suspens genoeg om tot de helft door te gaan met page-turnen maar daarna was de aardigheid er voor mij af.

Om Sir Arthur Conan Doyle, de geestelijke vader van van `Sherlock Holmes’ een hoofdrol te geven leek aanvankelijk een aardige vondst. Ook de te voorschijn gehaalde mythe van een derde bijbelboek met een interessant beschreven epos over Lucifer is niet mis. Helaas werkt Wheeler dat wat hij ons voorschoteld niet of oppervlakkig uit. Storend in het begin al is hoofdpersoon Doyle's optreden tijdens zijn bezoek aan Danny, een van de daders van een ongeluk: een vriend van Doyle was door hem doodgereden. Ten eerste blijkt deze Danny in 1919 in een groezelig T-shirt te lopen, dat bestond nog niet in 1919 want werd door de Amerikaanse Navy pas in 1940 uitgevonden, ten tweede zegt Doyle: `Ik weet dat je niks verkeerds hebt gedaan.’ O nee? Op de eerste bladzijde lezen we dat Daniel Bisbee een T-Ford bestuurt met één hand en met maar liefst víjf Engelse pinten bier op! Dat is meer dan twee en halve liter! De politie was na het ongeluk inmiddels al ter plekke geweest en had met de daders gesproken en de toedracht geweten aan onvoorzichtigheid van de voetganger zelf. Niet erg geloofwaardig, want zelfs in 1919 was rijden onder invloed al een misdrijf (er was toen al controle op koetsiers met drank op)

Minder wordt het als de schrijver Howard Philip Lovecraft ten tonele voert als een van de belangrijkste spelers naast Doyle vanaf dat moment. Je moet maar durven! H.P. Lovecraft geldt voor mij en veel anderen als een van de vroege grootmeesters van het fantasy/horror genre, iemand die op onnavolgbare wijze groteske werelden in een uniek literair kader heeft neergezet. Wheeler portreert Lovecraft als een labiele, wereldvreemde idioot die eigenlijk nergens in zijn plot als mens serieus genomen wordt, maar wel als demonoloog mag komen opdraven. Ik kan me uit zijn biografie herinneren dat Lovecraft in de jaren dertig heeft verklaard dat al zijn verhalen berustten op zijn eigen fantasie en dat hij het jammer vond dat daar door sommige duistere types misbruik van werd gemaakt, maar Wheeler schijnt zo te lezen niet eens de moeite te hebben genomen leven en werk van H.P. Lovecraft op niveau te bestuderen, hij gebruikt hem om via hapsnapwerk uit Lovecrafts eigen oeuvre een sensatie op te roepen die slechts dient om Wheelers ego op te blazen: `Kijk mij eens creatief zijn.' Het is alsof je Bach als worstjes etende harlekijn Weense walsjes laat spelen in een driestuiversoperette! Een kwalijke zaak!

Tja, en de rest van het verhaal in de tweede helft is een treurige expositie van occulte know-how in vol ornaat. Waarschijnlijk dacht Wheeler origineel te zijn en had hij nog niet De slinger van Faucault gelezen van Umberto Eco, die tracteerde de lezer ook op alles wat er zoal voorkomt in de wereld van geheime occulte en spiritistische genootschappen, maar dan wel honderd keer beter en spannender.
Om kort te zijn, de tweede helft heb ik vluchtig doorgenomen, de mogelijkheden voor suspens schept Wheeler weliswaar gul en uitgebreid op, maar verder dan wat `The Scream’-achtige giguurtjes die wat met scherpe sikkels hakken en het Kwaad moeten representeren komt hij niet. Geef mij Lovecraft maar, een van de weinige grootmeesters die je écht kunnen doen griezelen!