Honger naar meer

Renate Dorrestein haar nieuwste boek heet Zeven soorten honger.

Centraal in dit boek staat het William Banting Instituut. Dit is een zeer exclusief kuuroord aan de Nederlandse kust. De clientèle van dit instituut bestaat uit welgestelde mannen, die maatschappelijk gezien hoog aan de ladder staan. Deze mannen hopen hier hun overgewicht kwijt te raken. Als stok achter de deur is de volgende regel van kracht: wie niet zijn streefgewicht bereikt en voortijdig afhaakt, moet een netto jaarsalaris als boete betalen. Er is één buitenbeentje in het instituut. Dat is het meisje Hedwig, zij is een anorexia patiënte. Zij vormt een schril contrast met de “gewichtige” mannen.

Aan het hoofd van dit instituut (tevens eigenaren) staat het echtpaar Nadine en Derek Ravendorp. Voor de buitenwereld zijn zij het perfecte echtpaar. Gelukkig getrouwd en zeer succesvol. Dit blijkt uiterlijke schijn te zijn, ook zij hebben met problemen te kampen. Zo hebben zij geheimen voor elkaar, hoe lang kunnen ze dit nog volhouden?
Hoe meer het verhaal vordert , des te meer duidelijk wordt.

Het verhaal bestrijkt in totaal zeven dagen van het leven van Nadine. In deze zeven dagen vindt een wervelwind van gebeurtenissen plaats. Het zorgvuldig opgebouwde imago van het William Banting instituut stort ineen. Naast het hoofdthema “eten” speelt het thema “uiterlijke schijn” ook een grote rol.

Renate Dorrestein heeft een hele fijne manier van schrijven. Zij weet prachtige zinnen op papier te zetten, die je soms nog een keer moet herlezen. Hier staat zij ook om bekend. Het boek leest erg vlot, dit komt ook door de verdeling van het verhaal. Het bestaat uit zeven hoofdstukken/dagen die elk weer onderverdeeld zijn in niet te lange hoofdstukken.

Al met als is Zeven soorten honger een erg fijn boek om te lezen.