Het jonge kind

De diefstal van Albert vertelt het verhaal van een eenzame vrouw die een kind rooft en koestert alsof het de hare is. Ze hoopt hiermee meer erkenning te vinden zodat ze minder onzichtbaar door het leven kan gaan. In eerste instantie lukt dat ook. Nu ze een baby heeft zijn de mensen die ze tegenkomt vriendelijker en geduldiger. Ze zien haar nu niet meer als een anonieme onzichtbare vrouw, maar als een moeder met een kind. Toch levert dit ook problemen op. Nu ze verantwoordelijk is voor ‘Albert’, moet ze er ook voor hem zijn.

De diefstal van Albert is een makkelijk leesbaar dun boekje van 143 bladzijden. Het lukt de auteur om de lezer langzaam maar zeker mee te nemen in het verhaal en de belevingswereld van de vrouw die het kind heeft ontvoerd. In de eerste paar bladzijden kweekt de auteur zoveel begrip dat je de vrouw bijna gewoon vindt. Maar hoe verder je in het verhaal komt, des te beter begrijp je dat de vrouw alles behalve normaal is.

Persoonlijk:
Tot en met hoofdstuk 7 kon ik het boekje makkelijk wegleggen. Vanaf hoofdstuk 8 begon ik mij echter te verbazen over het gedrag van de vrouw en vroeg ik mij af of 'Albert' dit ging overleven.

Schrijfstijl:
Beeldend en met veel oog voor detail.

Citaat:
De aanplakbiljetten volgden elkaar nu gestaag op: gezichten op telegraafpalen en ramen. Een kwartier regen en Alberts gezicht droop en krulde om. Zijn rechteroog spoelde uit de oogkas. Albert was een vormeloze spons op gescheurd, doorweekt papier; stukken van Albert waaiden door de stad. Albert was ergens in een heg blijven steken.