Van een postnatale depressie tot complete waanzin

Het kleine roze motiefje op het witte kaft van dit kleine boekje doet in de eerste blik heel onschuldig aan. Het ontwerp zou kunnen passen bij een geboortekaartje of als behang op een babykamer.
Kijk je echter iets beter, dan zie je dat het patroon bestaat uit roze schedeltjes. De combinatie met de zwarte kinderwagen met daarin een afbeelding van een doodshoofd doet het ergste vermoeden.
‘Leuk’, zei mijn man toen hij het boekje oppakte, ‘er is een kindje geboren’. Vervolgens was hij een tijdje stil. ‘Creepy die kinderwagen, ik geloof niet dat ik dit wil lezen’.
Eigenlijk is deze reactie kenmerkend voor het verhaal Dolores Dolly Poppedijn van Thomas Olde Heuvelt.

In het eerste hoofdstuk kan ik als lezer nog enig begrip opbrengen voor Charlotte. Haar kind, een baby nog, is overleden. Dit verdriet is voor Charlotte te groot om te verwerken. Ze krijgt medicijnen en er komt iemand aan huis om met haar te praten. Even lijkt het erop dat het wat beter gaat, maar dan..

Op de helft van dit verhaal kwam ik als lezer in conflict met mezelf. De vraag of ik dit boekje ging uitlezen of meteen in de kliko zou gooien kon ik echter niet beantwoorden. Het resultaat was dat ik stug bleef zitten lezen…

-
Een mannelijke auteur die zich verdiept in de leefwereld van een vrouw die onlangs een kind heeft verloren, dat is sowieso een compliment waard. Het opzoeken van de grens van het toelaatbare en het soms bewust overschrijden daarvan vond ik niet fijn om te lezen.
Wat genre betreft is dit verhaal een mengeling van romantische aspecten, psychologische thrillerelementen, horror en waanzin.