Groot menselijk leed, besloten in een eufemistische titel

Moeder. Minnares. Moordenaar? De bijtitel op de cover van Kleine doden maakt uitermate nieuwsgierig. Het debuut van Emma Flint is gebaseerd op de roemruchte zaak van Alice Crimmins die in de zestiger jaren werd beschuldigd van de moord op haar eigen kinderen.

In Kleine doden wordt Ruth Malone ’s morgens wakker en vindt haar kinderen niet meer in hun bed. Frankie jr en Cindy zijn spoorloos verdwenen. In paniek belt ze haar ex-man Frank sr, waarvan ze al een tijd gescheiden leeft. Heel New York staat op zijn kop als de kinderen dood gevonden worden. Al snel wordt de vinger naar Ruth gewezen, die in de ogen van de puriteinse bevolking als hoer wordt gezien door haar vrije, seksuele gedrag. Is die bandeloze Ruth in staat haar eigen bloedjes te vermoorden? Kan een moeder zó ontaarden?

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Ruth en van Pete Wonicke, een verslaggever die nog steeds wacht op een doorbraak in zijn carrière. Met de zaak Ruth Malone ziet hij zijn kans schoon en duikt erin. In weerwil van de heersende opinie probeert hij te zoeken naar de onschuld van Ruth die inmiddels het stigma schuldig op haar voorhoofd gekerfd ziet.

Kleine doden beschrijft een interessante gebeurtenis die helaas niet zo spannend is uitgewerkt. Het boek komt heel traag op gang en leest meer als een verslag vanuit de waarneming van Pete, met af en toe flashbacks over het leven van Ruth. Beide hoofdpersonages zijn wel levendig neergezet en hebben voldoende verdieping. De typische sfeer van de zestiger jaren had meer aandacht mogen hebben, juist omdat die ten grondslag ligt aan de heersende moraal uit die tijd.

Bij tijd en wijle is het een fijn boek om te lezen, maar het duurt te lang om echt in de ban te geraken van het verhaal. Pas op het einde wil je sneller dan snel naar de ontknoping. Iets meer spanning vanaf het begin had Emma Flint niet misstaan. Voor een debuut is het een aardige opstap, want schrijven kan ze wel.