Geen rozengeur en maneschijn

Net als je denkt, waar gaat dit heen, slaat Camilla Grebe toe. Keihard. Met De minnares, haar eerste solo-optreden, samen met haar zus Åsa Träff schreef ze eerder de Siri Bergman serie, heeft ze een sterk staaltje psychologie neergezet.

Een sprookjesachtige affaire, een bizarre moord, een politie-inspecteur met een pijnlijk verleden en een gekwetste gedragswetenschapper zijn de ingrediënten van deze Scandinavische thriller, die je onder het predicaat Nordic Noir zou kunnen scharen. Op de eerste bladzijde wordt al meteen de toon gezet: donkere boomstammen die als uitroeptekens uit de sneeuw omhoogschieten. Het grauwe, winterse toneel is de bepalende factor voor de sfeer en personages in dit psychologisch drama. Lichtpuntjes in het leven blijven een uitgesteld cadeau.

Het eenvoudige winkelmeisje Emma Bohman is vol van haar liefde voor Jesper Orre. Beschadigd door een moeilijke jeugd kan ze eindelijk over de schaduw van haar verleden stappen. Ze wil haar geluk wel van de daken schreeuwen, maar Jesper, eigenaar van de winkelketen waarvoor ze werkt, eist dat ze hun relatie geheimhoudt. Inspecteur Peter Lindgren staat aan het graf van zijn moeder als hij een telefoontje krijgt over een bizarre moord. In de villa van Jesper Orre is een onthoofd vrouwenlichaam gevonden.

De zaak heeft veel overeenkomsten met een onopgeloste moord van tien jaar geleden, waar een man op dezelfde rituele wijze werd vermoord. Peters team wordt, geheel tegen zijn zin in, bijgestaan door zijn oude liefde Hanne, toentertijd als gedragswetenschapper betrokken bij dat onderzoek.

Afwisselend, ook in de tijd, vertelt Grebe het verhaal vanuit de perspectieven van Emma, Peter en Hanne. De lezer wordt meegesleept in een decor van mist, regen en sneeuwval en rondgeslingerd in een centrifuge vol ellende. Alle losse draadjes worden pas veel later aan elkaar geknoopt. Je moet het doen met fragmentarische hapjes spanning, waarmee je mondjesmaat wordt gevoed. Aandacht voor het onderzoek naar de moorden blijft ondergeschikt aan het verhaal, dat geheel in dienst staat van de verscheurde, menselijke ziel.  

Eens moet de zon de troosteloze hemel doorbreken, zou je denken, maar ook dat is helaas geen garantie voor wat sprankjes geluk. Over het geheel genomen zou het boek iets minder zwaarmoedig mogen zijn. Daarentegen zijn de plotwendingen fenomenaal, kleven de personages als twee secondelijm op je huid en is de psychologie diepgaand.

Dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, weten we allemaal. In De Minnares is het Grebe gelukt dit cliché tot pure thrillerkunst te verheffen. En daar mag zeker een waardering van vijf lichtpuntjes tegenover staan.