Dwingt de lezer tot actief meepuzzelen

Nele Neuhaus werd in 1967 geboren in het Duitse Münster, en groeide op in Paderborn. Ze werkte bij een reclamebureau en later in het vleesbedrijf van haar man, waar de basis ligt van haar succes. Ze gaf haar thrillers aanvankelijk uit in eigen beheer waarbij haar man de distributie verzorgde. In 2010 bestormde zij met drie titels de Duitse bestseller top tien. Met Sneeuwwitje moet sterven bereikte ze in ook in Nederland het grote publiek. Diepe Wonden gaat hier chronologisch aan vooraf, maar verschijnt nu pas in Nederlandse vertaling.

De hoogbejaarde holocaustoverlevende David Goldberg wordt in zijn huis gevonden, gedood met een enkel nekschot. De lijkschouwer ontdekt dat Goldberg een tatoeage op zijn arm heeft, die wijst naar lidmaatschap van de SS. Een hoogst opmerkelijke vaststelling, waardoor het rechercheteam van hoofdcommissaris Oliver von Bodenstein en zijn assistente Pia Kirchhoff zich geplaatst zien voor een groot raadsel. Als kort daarna nog twee hoogbejaarden worden vermoord, onderzoekt het team van Von Bodenstein welke connectie er tussen deze drie personen bestaat en waarom de moorden op dezelfde, rituele manier zijn uitgevoerd. Een aantal sporen leidt naar een gemeenschappelijke gebeurtenis die heeft plaatsgevonden tegen het einde van WO II. Ook blijkt dat er een relatie bestaat tussen de slachtoffers en de vooraanstaande, hoogbejaarde weduwe Vera Kaltensee, die met alle drie bevriend was. Dit belangrijke spoor loopt dood omdat Vera Kaltensee en haar familie hardnekkig blijven zwijgen over een verleden dat alle betrokkenen met elkaar verbindt. De zoektocht in het heden en het graven in de geschiedenis van WO II voeren Von Bodenstein en zijn team naar het Oost-Pruisen van 1945, waar de sleutel moet liggen tot de oplossing van de gepleegde moorden.

Neuhaus krijgt het voor elkaar de lezer meteen veel losse draadjes te presenteren waardoor hij de aandacht echt niet mag verliezen, anders wordt het terugbladeren. Door deze opbouw van het verhaal kan er weinig over de plot worden prijsgegeven. Elk detail is belangrijk en bepaalt in grote lijnen het plezier van de lezer in het meedenken over de mogelijke dader(s). Voor wie Sneeuwwitje moet sterven gelezen heeft is het een prettige bijkomstigheid dat ook dit verhaal zich afspeelt in de contreien van Frankfurt, waar commissaris Von Bodenstein en assistente Pia Kirchhoff deel uitmaken van het rechercheteam K11. Deze sympathieke personages worden goed uitgediept en geven het verhaal cachet. De lezer die al vertrouwd is met Neuhaus' werk, is voorbereid op de originele stijl en structuur die Neuhaus hanteert om het verhaal maximaal spannend te houden. Ook Diepe wonden wordt in een kort tijdsbestek verteld: in amper veertien dagen. De plot is knap in elkaar gezet waardoor het boek loeispannend is en je als lezer gedwongen wordt actief mee te puzzelen. Door het gebruik van cliffhangers binnen de hoofdstukken, het herhaaldelijk opvoeren van nieuwe personages en situaties, en door bijna elke pagina te voorzien van een aanwijzing, krijg je nauwelijks een adempauze. Er gebeurt zo verschrikkelijk veel, dat het boek zich laat lezen als een verslag van uur tot uur. Tijdens deze vierhonderd pagina’s tellende pageturner laat Neuhaus nimmer de teugels vieren en houdt ze de spanning vast tot aan het einde. Tot in de kleinste details wordt het net rondom de dader(s) aangespannen waarna je bij de ontknoping eindelijk een zucht mag slaken omdat de Aha-erlebnis dan toch is gekomen.

Sneeuwwitje moet sterven wekte door de weergaloze schrijfstijl enorme verwachtingen, die bij benadering zijn ingelost. Het is misschien flauw om te vergelijken, maar dezelfde stijl en structuur, hetzelfde rechercheteam, en hetzelfde format voor de spanningsopbouw maken dat Diepe wonden iets minder verrassend is, maar voor de ingewijden wellicht een feest van herkenning. Voor een eerste kennismaking met Neuhaus is Diepe wonden een absolute aanrader. Een klein voorbehoud in de waardering moet gemaakt worden, in de hoop dat deze succesformule geen kunstje gaat worden. Met vier welverdiende sterren is het boek nog altijd goed voor een plaats aan de internationale top van misdaadschrijvers.