Lichtvoetige Vlaamse topkwaliteit

Vanuit Zaventem vertrekt, in opdracht van een Antwerpse handelaar, een Georgische diamantkoerier met aan zijn pols geketend een koffertje met kostbare edelstenen. Op de luchthaven van New Dehli wordt hij op ingenieuze wijze beroofd.
Het is de tweede beroving van een koerier van het bedrijf Medusa, eigendom van een Georgische diamantair. Medusa is verzekerd bij Dia-Securis, waar Albertien van der Valk de uiteindelijke verantwoording draagt voor de veiligheid van de zendingen.
Het probleem is dat beide zendingen ( uiteindelijk) afkomstig zijn van de Georgiër Paata Sirbiladze, maffiabaas en een stuk schorem van het ergste kaliber.
Albertien wordt de laan uitgestuurd.
In New Dehli wordt door de luchthavenpolitie met man en macht gewerkt om de zaak op te lossen. Dat valt niet mee, eerlijk gezegd. Albertientje, niet op haar mooie achterhoofd gevallen, gaat na haar ontslag op vakantie. Juist ja, naar India.
En wat de politiediensten niet voor elkaar krijgen, lukt haar wel. Het begin van een wereldwijde jacht op diamanten en de mensen die er bij betrokken zijn. Het zal niet zonder bloedvergieten gaan.

Het lijkt zo’n afgelikte ijslolly, een diamantroof.
Toch is niets minder waar.

In een goed opgebouwd en intelligent vormgegeven verhaal weet Jan van der Cruysse de lezer 523 blz te boeien. Vanuit diverse locaties – Antwerpen, New Dehli (zijn liefde voor het land India, zijn bewoners en cultuur straalt er vanaf), Parijs,Kuala Lumpur en Lentekhi ( Georgië) – vindt een frequentie scènewisseling plaats en wordt de voortgang van de jacht op de verdwenen edelstenen in een aantal verhaallijnen gecoverd.

In deze uiterst amusante schelmenroman overheerst de decente humor en een lichtvoetigheidheid die maakt dat bv het ombrengen van onschuldige slachtoffers beschouwd wordt als collateral damage - nevenschade dus als gevolg van miscommunicatie.
En dan tiepetjes als Ana ( ‘Ook langs achteren ziet ze er geweldig uit zonder kleren’ ) en Elisabed, het moordwijf zonder remmingen. ( ‘Als je in het woordenboek ' psychopaat' opzoekt, staat haar foto er naast’). En zo zijn er velen. En de auteur kent zijn klassiekers: het is altijd een genoegen om de Quai des Orfèvres of Gordon Gecko tegen te komen

In deze luchtige schrijfstijl wordt met oog voor detail en gebruik makend van de “coleur locale’ ,in een soms trage opbouw, met goede dialogen, vorm gegeven aan een meeslepend avontuur. En waar het boek driegt te verzanden, komt van der Cruysse met een versnelling, die de adem doet stokken. Vergis u niet, het bloed druipt de bladzijden af zo nu en dan en het Georgische tuig is ook niet ontbloot van enige martelkennis.
De auteur beschrijft haarfijn hoe een diamantroof exponentieel uitdijt tot een wereldwijde bedreiging. Excellent gedaan.

Jan van der Cruysse handhaaft zich met opvallend gemak tussen de internationale concurrentie die elke dag over de Nederlandstalige lezer wordt uitgestort. Met enige weemoed - het einde voelt goed - en een glimlach wordt het boek terzijde gelegd.

PS: Lezers der Lage Landen, vergis u niet in het woord froufrou, het meest markante woord uit een lange reeks van woorden, uitdrukkingen en zegswijzen die het kwartje niet meteen doen kantelen.