Moordpartijen als kunstwerk

Layla Martins, werkzaam bij Launchtime Advertising, werkt 's zaterdags over. Alleen. Op de achtste verdieping van het Coldharbour gebouw. Op een paar centimeter afstand, gescheiden van de voorbijgangers in Oxford street door eenzijdig glas, wordt zij gruwelijk vermoord.
Het begin van een serie moorden waarbij langzaam maar zeker het motief naar boven komt drijven van de ziekelijke moordenaar: zijn van te voren aangekondigde moorden zijn een kunstwerk, als het ware een expositie.
Eve Singer is 29 jaar en misdaadverslaggever bij Iwitness News. Ongehuwd. Zij heeft het niet gemakkelijk: zij zorgt voor haar haar vader, Duncan Singer, die steeds verder wegglijdt in z’n dementie. Moet zij eerst Duncan naar boven duwen, voordat zij iemand kan ontvangen? Bovendien rukt de blonde, kortgerokte concurrentie op.
Alles verandert als de moordenaar contact met haar opneemt. Hij zoekt een podium voor zijn exposities. In dit opzicht deed het boek mij aan Ragdoll denken. Haar chef, altijd op zoek naar reportages met de lijkzak op de achtergrond, ruikt kijkers.

Conclusie.
Afwisselend vanuit het standpunt van de moordenaar en Eve wordt een redelijk spannend verhaal verteld, met verfrissende en humoristische beschrijvingen van personen en situaties.
Eve Singer is goed beschreven. Toch is zij de Kuifje van het verhaal, de tamelijk grijze titelheld waaromheen mooie bijfiguren dartelen zoals Emily Aguda en vooral Veronica Creed, de forensisch expert van onbestemde leeftijd, de griezeligste persoon die Huw Rees, nota bene zelf inspecteur, kende. Ik hoop dat ze terugkomen in komende titels.
Evelyn Singer is een beetje te vergelijken met Lacey Flint. Alleen is LF is wat rauwer en assertiever. LF heeft ook wat meer kwaliteit in huis, qua schrijfstijl maar zeker in het verloop van het verhaal.

3,5 sterren.