Verontrustend scherpe topthiller

Over de schrijver
Pierre Lemaitre ( 19 april 1951) is autodidact. Hij bracht zijn jeugd afwisselend door in Aubervilliers en Drancy. Hij studeerde psychologie en hield zich bezig met beroepsonderwijs voor volwassenen, communicatie en algemene cultuur en literatuur voor bibliothecarissen. Lemaitre is vooral bekend om zijn thrillers met Commissaris Camille Verhoeven in de hoofdrol. Met zijn roman ‘tot ziens daarboven’ ( Au revoir là-haut’’) verlaat hij het thrillergenre, maar blijft trouw aan de geest van de vroegere romans. Zijn romans zijn of worden vertaald in dertig talen.
Bronnen: http://sieplex.com/article/pierre-lemaitre en https://nl.wikipedia.org/wiki/Pierre_Lemaitre

Over het boek
Camille Verhoeven is commandant bij de politie in Parijs.
Hij is 145 cm groot. Zijn eindlengte als gevolg van foetale hypotrofie. Een bleke kopie van Toulouse Lautrec of een man die nooit af was? Zijn prachtige vrouw ‘Irène’, met wie hij met een ontroerende, tedere en liefdevolle relatie onderhoudt, is gevallen voor Camille en Camille voor Irène. Getrouwd en wel is Irène in verwachting. Nog een paar weken resten er alvorens de bevalling zal plaatsvinden.
Zijn werkomgeving wordt raak getypeerd: van de legendarische krenterige Armand tot 50 jarige rechter Madame Deschamps, slank, elegant, lelijk als de nacht en liefhebster van gouden sieraden.
Wat is er gebeurd?
In de rue Félix-Faure, nummer 17, in een monsterachtige grote bungalow in aanbouw, heeft een ware slachting plaats gevonden. De slachtoffers zijn twee vrouwen, twee blonde prostituees tussen de 20 en 30 jaar: Évelyne Rouvray en Josiane Debeuf, beiden voorzien van een flinke bos hout voor de deur. Dat was de eis van de klant die hen beiden had ingehuurd voor een hele nacht.
Maar het rare van de situatie: de bloederige vingerafdruk op de muur was aangebracht met een rubberstempel èn bekend van een onopgeloste zaak uit 2001: de zaak Tremblay.
De beschrijving van de patholoog over de martelingen en de daarbij gebruikte gereedschappen gaan het voorstellingsvermogen van een normaal mens te boven en getuigen van een absurde, pathologisch kwaadaardige geest.
Daar blijft het niet bij.

Conclusie
Ach, wat is dit boek verontrustend scherp geschreven.
Nu eens cynisch en sarcastisch, dan weer hoogdravend en bombastisch, naar gelang
het Lemaitre zo uitkomt en de omstandigheden dit vereisen.
En met veel humor, af en toe een tikje verborgen.
Een boek naar mijn hart, waarbij het zoeken naar ongerijmde elementen net zo belangrijk is als de speurtocht naar bekende elementen. Dus moordzaken met rafelrandjes, ongerijmde details die nergens mee sporen.
Wat moet je b.v. met een pooier met liefde voor zijn vak?
De gecompliceerde situatie wordt met inventief speurwerk op de rails gezet.
En dan komt de verrassing voor iedereen die op de hoogte is van zijn klassiekers Hoe aangenaam is het te ervaren dat het lezen van thrillers een nuttige functie heeft, zeker als het er om gaat om het oplossen van een reeks moorden waar in dit geval Camille en zijn brigade geen streep verder in komen. Martin Beck komt te hulp. Een mooier eerbetoon aan Sjöwall en Wählöö kan moeilijk gerealiseerd worden.
Ingenieus, intelligent, frappant, gruwelijk en spannend.
Dit zijn de tref- en kernwoorden voor deze bijzondere thriller van Pieter Lemaître uit 2006, die eerst in 2014 op de markt gekomen is.
De zorgvuldig gecreëerde, macabere en angstaanjagende settings hebben een bijzondere relatie met onze hobby, die als extra laag functioneert.
Heel af en toe is er een thriller die uitstijgt boven hetgeen in de regel als goed of zeer goed wordt gekwalificeerd.
‘Irène’ is zo’n uitzonderlijk juweeltje.

‎ Chapeau monsieur Lemaître en een diepe buiging voor dit meesterstuk.
Vijf dikverdiende sterren.
Jac Claasen