The fates devide: het einde is nabij

Ik was in het begin helemaal niet zo enthousiast over Carve the mark. Toen ik hem voor de eerste keer las ben ik na zo'n honderd pagina's overgestapt op de Nederlandstalige versie (toen ik per ongeluk de Engelstalige versie bij de bieb leende). Maar nu ik hem weer las werd ik enthousiast en enthousiast voor The fates devide.

We worden verrast met twee nieuwe perspectieven bij gekomen. Niet alleen Akos en Cyra vertellen het verhaal maar Cisi en Eijeh zijn er bijgekomen. Ik had hier best wel moeite mee in het begin. Maar later toen het verhaal op gang kwam voelde het natuurlijker aan. Het verhaal voelde echter aan en ik genoot van de twee nieuwe stemmen in het boek.

Veronica Roth wist mij door het verhaal heen te verrassen. Gedurende het lezen kwamen er een aantal plottwists naar voren die ik zeker niet zag aankomen. Dat was het moment dat The fates devide van gewoon doorsnee naar een interessant verhaal ging. Ik raakte geboeid en ondanks mijn lees dip las ik door. 

Met het einde van Allegiant in mijn hoofd begon ik aan de laatste honderdvijftig bladzijden. De Divergent serie is zo anders dan de Carve the mark serie dat het bijna niet te vergelijken valt. Maar toch deed ik het. Ik dacht wat als er doden vallen ik ben er niet klaar voor. Veronica Roth verraste me met het einde van The fates devide op een goede manier. 

The fates devide is een waardig einde voor de Carve the mark duologie. Het voelt nu alsof het verhaal is afgesloten en ik heb er vrede mee. Dat heeft ze goed gedaan.