Een verhaal zonder inhoud, een teleurstelling.

Als jonge lezer is De Avonden van Gerard Reve een enorm moeilijk en saai boek om te lezen. Het is een passief verhaal, dat zich afspeelt na de oorlog, waar vooral gedachten van het hoofdpersonage, Frits van Egters, worden beschreven. Vaak vond ik deze gedachtegangen vreemd, nergens op slaan of nutteloze informatie bevatten. De negatieve denkwijze over vrouwen en oude mensen vond ik meer dan onnodig. Ook is het erg moeilijk om de monologen te begrijpen en om te kunnen onderscheiden wie er aan het woord is of helemaal niet aan het woord is, maar juist een gedachte wordt beschreven. Concentratie is van belang om het boek te begrijpen of in mijn ogen uit te lezen, want een verhaal is niet van sprake en daardoor dus ook geen moraal.

Ik had dit boek gekozen omdat deze als klassieker werd uitgeroepen en dacht dat het lezen dan wel echt de moeite waard zou zijn. Naarmate ik hoofdstuk na hoofdstuk las (met tegenzin), dacht ik: "het echte verhaal zal nog wel komen', maar dat had ik dus goed mis.

Ik ben geen fan van deze schrijfstijl en vind deze chaotisch. Er gebeurt iets, maar op hetzelfde moment niets.

Ook stoort mij het gebruik van oud Nederlands enorm. Woorden die geschreven worden met een 'k' waar ze niet thuishoren. (vb. akwarium, sekonden...) De manier van onderlinge conversaties van vrienden.

Al met al was De Avonden voor mij een grote teleurstelling en naar mijn mening overgewaardeerd.