Troost in alledaagse taal voor gelovigen en ongelovigen

Esther Gerritsen kwam mijn leven binnen met het boekenweekgeschenk 2016. Sindsdien staat ze in de kast en komt ze regelmatig voorbij. Een schrijfster die in alledaagse woorden de diepten van een mens beschrijft. Die alledaagse dingen en handelingen een diepere betekenis geeft. Zoals het met schoonmaakazijn schoonmaken van de paden in de moestuin. Want er kan wat afgeschrobt worden in een mensenleven.

De koster van het klooster en een afgetreden staatssecretaris zoeken erkenning, troost en vriendschap. En in de paasweek, de week van stilte en inkeer vinden ze vooral de diepten in zichzelf, juist door de spiegeling aan elkaar, bewust of onbewust. Wie zal het zeggen? Daar zit de kracht van Esther Gerritsen, wie zal het zeggen? Het raadsel van het mensenleven tekent ze in alle openheid en eenvoud. Maar het raadsel blijft, eenzaam en alleen.

Zoals het motto (van C.S. Lewis) dat Gerritsen haar boek meegeeft zegt: Ik onderzocht mijzelf...En daar trof ik ontstellende dingen aan: een dierentuin vol begeerten, een gekkenhuis vol ambities, een kleuterschool vol angsten, een harem vol gekoesterde haatgevoelens.

Esther Gerritsen tekent twee personen die bij na tegen wil en dank die confrontatie met zichzelf aangaan en dat alles onder het toeziend oog van een lijdende Jezus. Daar openbaart zich schuld, zonde en schaamte. Dan zijn er drie mogelijkheden: je vlucht, je gaat ten onder of denk Jacob, de koster: "In onze diepste wanhoop, in onze grootste schuld en schaamte, bestaat de wereld uit symbolen. Tekens. In die taal moeten we reageren, dat is wat ik die nacht dacht te zien."

De Trooster, een boek niet alleen voor gelovigen, alhoewel die waarschijnlijk het bloed aan de deurpost beter kunnen plaatsten. Maar zeker een boek voor allen die eerlijk naar zichzelf durven kijken.