Vermakelijk, maar té bedacht

De Gedichten van de broer van Roos is een zeer vermakelijk boekje, voor mensen die van flauwe woordgrappen en leuke taalvondsten houden. Tim Hofman geeft tijdens de vele mediamomenten aan dat hij gedichten schrijft omdat hij veel van taal houdt en het leuk vindt om dit op papier te zetten. Verder geen pretenties. Dit blijkt ook wel uit deze bundel; eenvoudige rijmelarij wordt afgewisseld met vergezochte taalcombinaties waar hij tijdens het schrijven waarschijnlijk de grootste lol aan heeft beleefd. Tijdens het lezen komt dit echter vaak wat vermoeiend over.

Bijvoorbeeld het gedicht ‘Flits’ op pagina 19 kan ik niet lezen zonder mij te ergeren aan de woordkeuze. Prima voor in een dagboek van een meisje van 15 of in een dichtschriftje van een 28-jarige tv-presentator, maar mij als lezer doet het niet zoveel.
---- Ik zit verdrietig en nietig naakt naar naakte plaatsjes starend zielig met mezelf parend in een hoekje, ruikend aan je broekje zie ik met zaad bezaaide resten jij en ik gescheurd uit fotoboekjes.----

Mocht Hofman ooit de ambitie hebben om zijn tv-carrière op te geven en zijn centen te gaan verdienen met de dichtkunst, dan kan ik hem aanraden zich te richten op de light-verse. Met ‘Bijzonder Hypochonder’ (huisarts afgebeld, heb me ziek gemeld) en ‘Nico Dijkshoorn (fictie)’ (het schijnt dat lampen, rijmt op tampon.) krijgt hij toch wel een glimlach op mijn gezicht.

Naast de gedichten die vooral op de taal gericht zijn, zijn er enkele visuele gedichten opgenomen waarvan zeker ‘Eenzaam, twee samen’ de moeite waarde is. Twee losse gedichten die naast elkaar weergegeven staan en samen als een derde gedicht te lezen zijn. Knap bedacht, maar dat is nou net ook mijn beeld bij deze dichtbundel: het leest allemaal niet natuurlijk, het is allemaal té bedacht.

Al met al een aardig vermakelijk boekje, dat waarschijnlijk nooit zou zijn uitgegeven als het niet door Tim Hofman op papier was gezet.