Teveel gepraat nekt vaart en spanning

Richard Schwartz heeft enige faam verworven met zijn zesdelige fantasyreeks Het geheim van Askir. De roos van Illian is het vervolg daarop, het eerste deel in de nieuwe reeks De Godenoorlogen.

Het bijna onafscheidelijke koppel, halfelfin Leandra en de krijger Havald, vormen in dit verhaal geen duo. Havald is zo goed als dood, het enige wat hem weer tot leven zou kunnen brengen is de hereniging met zijn zwaard dat hem door zijn overwinnaar is afgenomen. Leandra slaagt erin om een flink aantal metgezellen bij elkaar te krijgen die stuk voor stuk hun bijzondere, vooral magische, vaardigheden hebben. Het gezelschap wordt begeleid en ondersteund door een legereenheid die de reputatie heeft niet te kunnen verliezen. Deze eenheid staat onder bevel van Blix. Om het zwaard te kunnen terughalen moeten zij een lastige missie zien te volbrengen. Het zwaard is in bezit van een door een duistere godheid beschermd gezelschap dat als ultiem doel heeft het gehele rijk te beheersen. Het eerste doel van Leandra en haar reisgenoten is Lassahndaar, een plaats die door de aanvallers is ingenomen en voor een groot deel is vernietigd en waarvan vele bewoners op gruwelijke wijze zijn gedood. Op hun weg hebben zij heel wat hindernissen te overwinnen. Daar slagen zij in, deels op eigen kracht, doch vaak ook door hulp uit onverwachte hoek. Uiteindelijk weten zij het beoogde doel, Lassahndaar, te bereiken, wat uitmondt in een onvermijdelijke confrontatie waarin het leven van alle reisgenoten op het spel komt te staan.

Het verhaal speelt zich af in een bijzondere wereld die mede wordt bevolkt door magiërs, elfen, halfelfen, heksen en stoere krijgers, maar die ondanks die kwaliteiten aan de leiband lijken te lopen van de verschillende goden die zo hun eigen plannen hebben met die wereld. Andere bijzondere bewoners van die wereld zijn aparte wezens als griffioenen, vliegende slangachtigen en magische paarden.

Hoewel het boek wordt gepresenteerd als eerste deel in een nieuwe reeks is het vooral een vervolg op de vorige reeks. Veel personen en zaken uit die eerste reeks komen weer terug. Dat is wel verraderlijk. De personages, alsmede de bijzondere kenmerken van die wereld zoals de magische zwaarden, de benamingen van legereenheden en rangen worden niet of nauwelijks geïntroduceerd. Er is wel een zeer korte introductie en een uitgebreide appendix maar dat is helaas ontoereikend. De uitgever zou er goed aan doen om een wat uitgebreidere introductie te geven, dat zou dit verhaal meer recht doen.

Als je als lezer niet bekend bent met de eerdere boeken over Askir dan is het erg lastig om thuis te geraken in het verhaal. Dit wordt nog eens bemoeilijkt door de verschillende perspectieven. Dat is normaal gesproken geen probleem, maar in deze situatie wordt het er niet makkelijker leesbaar van. Het is daarom sterk aan te bevelen eerst de reeks Het geheim van Askir te lezen en dan pas aan dit boek te beginnen.

Het taalgebruik van Schwartz is verzorgd. Zijn vondsten zijn bijzonder, hij weet een interessante magische wereld te scheppen met bijzondere bewoners met unieke vaardigheden. Als het gaat om de spanning zit zijn vertelstijl enorm in de weg. Het verhaal heeft alles in zich om uit te groeien tot een spannend avontuur, maar zover komt het niet. Het wordt eigenlijk nooit echt spannend en dat komt vooral omdat vrijwel het gehele boek uit communicatie bestaat in veelal dezelfde toonsoort. Zelfs in het heetst van de strijd praten de hoofdpersonen in keurig afgewerkte zinnen met elkaar, alsof het gaat om de keuze tussen een bezoek aan het bos of toch maar een dagje naar het strand. Dat resulteert erin dat elke potentiële kans op spanning zorgvuldig wordt weggeleuterd, erg jammer.

Het verhaal heeft behoorlijk veel potentie maar de genoemde minpunten zorgen ervoor dat het toch wat teleurstelt.