Vrij goed maar niet erg origineel debuut

Carter Blake is niet zijn echte naam. Hij is een zogenaamde lone wolf die als specialiteit heeft om mensen te vinden, ook diegenen die niet willen worden gevonden. Hij weet alles van wapens en kan er goed mee overweg. Ook zonder wapens weet hij van wanten. Hij heeft een verleden in het leger en vult zijn leven met incidentele opdrachten. Contacten heeft hij volop, in en buiten de overheid, maar vaste relaties zijn niets voor hem.

Liefhebbers van het genre zullen algauw denken dat Lee Child weer een nieuwe thriller over Jack Reacher heeft geschreven, maar dan incognito. Niet dus. Carter Blake is de hoofdpersoon in Het jachtseizoen, het eerste deel in de nieuwe thrillerserie van debutant Mason Cross.

Midden in de nacht krijgt Blake een telefoontje met het dringende verzoek zich te melden voor een speciale opdracht. Een gevangene is erin geslaagd om te ontvluchten tijdens het transport naar de dodencel. Het is niet zomaar iemand: het gaat om een doorgedraaide oorlogsveteraan, een scherpschutter die is veroordeeld voor een flink aantal lukrake moorden.
Carter Blake krijgt het verzoek om informeel lid te worden van een kleine eenheid van de FBI die de ontsnapte moet zien op te pakken voordat hij weer aan het moorden slaat.
Hij accepteert de opdracht, maar wel op zijn condities en in een vrije rol zonder verantwoording te hoeven afleggen.

Het jachtseizoen  speelt zich af in een week tijd, elke dag is een nieuw deel. De hoofdstukken zijn kort en beginnen telkens met het noemen van het tijdstip in het chronologische verhaal.
De gebeurtenissen worden vooral verteld vanuit het perspectief van Carter Blake, de ik in het verhaal, doch af en toe verschuift het naar de voortvluchtige en soms naar de vrouwelijke partner van Blake. Die variatie is zeer welkom in het verder tamelijk oppervlakkige en zakelijke verhaal.
Carter Blake blijft wel een mysterieus figuur. Hij is een kille, berekenende vechtmachine met uitzonderlijke kwaliteiten die niet aan emoties doet. In dit boek heeft hij alleen spijt van iets wat hij in het verleden heeft verzuimd te doen, doch dat is vooral een zakelijk soort wroeging.

Niet alleen qua hoofdpersoon, ook qua schrijfstijl heeft Mason Cross veel weg van eerdergenoemde Lee Child. Het tempo, de uitgebreide aandacht voor wapens, de korte zinnen en hoofdstukken, de obligate wip met zijn vrouwelijke strijdmakker en het emotieloze afscheid aan het eind van het boek zijn niet bepaald origineel.

Mason Cross verdient het voordeel van de twijfel. Hij heeft een heel aardig debuut geschreven, het is bepaald geen straf om Het jachtseizoen  te lezen. Het tweede boek van hem is inmiddels verschenen, het is te hopen dat hij daarin meer van een eigen stijl kan laten zien.