Wisselvallig slot van heel aardige trilogie

Wederom een waarschuwing vooraf: degene die deel 1 en 2 van de Woudzeekronieken nog wil lezen kan beter hier stoppen met lezen om te voorkomen dat diegene met spoilers wordt geconfronteerd.

Met Parelmaan heeft Uschi Zietsch de Woudzeekronieken voltooid. De ontwikkeling van de hoofdpersoon Rowarn gaat maar door. Zijn kroning tot koning is slechts een tussenstap op weg naar zijn eindbestemming. Hij is degene die is voorbestemd om het gevecht aan te gaan met Femris, de duistere, wiens macht weliswaar grotendeels is bedwongen maar die nog niet is verslagen zolang zijn helpers in staat zullen blijven hem te ontketenen. De strijd gaat om het tabernakel, een voorwerp dat de bezitter in staat stelt de wereld te beheersen. Het tabernakel is in splinters uiteengevallen. Femris heeft drie van de zeven splinters, maar niemand kan daaraan komen zonder dat hij over de andere splinters beschikt. Het is aan Rowarn om de ontbrekende delen te vinden om de eindstrijd aan te kunnen gaan en uit te maken wie de macht van het tabernakel kan gebruiken.

Het eerste deel van Parelmaan gaat vooral over het herstel na de voorgaande strijd en het opnieuw verenigen van de krachten. Het tweede deel bestaat vooral uit de eenzame zoektocht van Rowarn naar de splinters. Dit is een tocht vol verrassingen, met bijzondere ervaringen en ontmoetingen, een louterende tocht die hem confronteert met zijn verleden en waarin hij met vragen wordt geconfronteerd die hij alleen op gevoel kan beantwoorden. In deel drie komt het dan tot de climax. Na wat voorafgaande schermutselingen en inleidende beschietingen komt het tot een slotgevecht met een verrassend einde.

Net als in de voorgaande delen is het verloop van het verhaal voor liefhebbers van het genre herkenbaar. De schrijfstijl van Uschi Zietsch is vloeiend, doch wel wat eenvoudig. Ondanks wat zwakkere passages waarin niet al teveel gebeurt, weet zij in het algemeen de aandacht wel goed vast te houden, ook door de soms verrassende invalshoeken en ontwikkelingen. Het verhaal is geschreven vanuit Rowarn. De lezer wordt deelgenoot gemaakt van zijn twijfels en zijn andere hersenspinsels, de keuzes die hij heeft te maken, welke hindernissen hij heeft te nemen en welke tegenslagen hij moet zien te overwinnen. Dat is wel boeiend, maar het tempo heeft daar af en toe wel onder te lijden.

Wel weer een opmerking over de redactie. Die is niet geweldig. Het boek bevat helaas storende taalfouten, zoals “een helling die stijl is”, maar het bontst is wel de zin die gaat over het tabernakel dat is gekrompen tot “de grote van een sierraad”.

Parelmaan is ondanks die tekortkomingen wel weer een aangenaam boek geworden dat een passend slot is van de Woudzeekronieken, een wat voorspelbare trilogie maar zeker de moeite waard.