Schrijven zonder geluid.

Het laatste deel van de Napolitaanse romans.
Het is nu echt op. Ferrante schrijft naar de uiterste grens van de fictie, pakt de lezer op, schudt hem door elkaar: Dit is geen roman, maar het echte leven. En dat alles uiteraard verpakt in een roman - en wat een compositie.
Ferrante geeft in dit slot ook prachtige inkijkjes in het veranderen van de tijd en decor. Zoals wanneer Lila Lena laat kennismaken met schrijven op een computer:
'Op het scherm verschenen lichtschokjes. Lila begon op het toetsenbord te tikken, ik was sprakeloos. Absoluut niet vergelijkbaar met een typemachine, zelfs niet met een elektrische. Ze streelde met haar vingertopjes over grijze toetsen en wat ze schreef verscheen zonder geluid op het scherm, groen als net opgekomen gras.'

Ferrante schrijft compacte zinnen met gewone woorden. Klaar.