Lichte tijd

Aldo verlaat zijn gezin vanwege een verliefdheid voor Lidia. ‘Strikken’ gaat over de gevolgen van deze keus voor Aldo, zijn vrouw Vanda en de kinderen.
Het verhaal wordt vanuit deze drie partijen verteld. Aldo beleeft zijn liefde zo: “De tijd met Lidia was vrolijke tijd, lichte tijd, daar kreeg ik nooit genoeg van.”
Vanda kan die lichtheid niet verdragen. Een lijntje naar Kundera’s ‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan’ ligt voor de hand, maar Starnone doet niet aan zulke verwijzingen.
Lidia ziet de liefde anders, met een enkele opmerking is het voorbij. Aldo keert terug naar zijn gezin. Vanda verdraagt hem zonder te vergeven. Voor Aldo is er slechts de zwaarte van berusting en cynisme, in gedachte blijft hij altijd bij de lichtheid van Lidia. De kinderen trekken zelf hun conclusies. Dat is het verhaal.
Op de kaft van het boek staat dat ‘Strikken’ de literaire wederhelft is van Elena Ferrantes ‘Dagen van verlating’. Zo is het verhaal inderdaad te lezen. Echter in ‘Dagen van verlating’ weigert de bedrogen echtgenote zich bij de situatie neer te leggen. In ‘Strikken’ laten zowel Aldo als Vanda zich leven door de omstandigheden en accepteren beiden hun lot gelaten. Het zijn de kinderen die tot actie overgaan. Starnone diept de drijfveer van Aldo onvoldoende uit. Dat Aldo valt voor de ‘lichte tijd’ met een jonge vrouw is inleefbaar, echter het opgeven van zijn kinderen om die lichtheid te behouden is dat niet.
Inmiddels is duidelijk (?) dat Elena Ferrante Starnone is. Kennelijk kiest Starnone bewust voor dat vasthouden aan de lichtheid (ondraaglijk of niet) en laat hij de strijd over aan Ferrante.
‘Strikken’ is soepel geschreven met prachtige scenes, geen woord en geen personage te veel.