Topliteratuur!

Boeken die je begeesteren lees je meestal in één ruk uit. De kunst van het vallen kon ik maar met mondjesmaat lezen niet wegens gebrek aan ‘de begeestering’ maar wegens de schoonheid van de taal. Als ik teveel las, ik ben helaas nogal een snellezer die dikwijls te diagonaal doorheen de pagina’s raast kon ik niet genieten van die fijn gesponnen zinnen. De kunst van het vallen lees je niet omdat je op zoek bent naar een heerlijk verhaal om in weg te dromen. Neen, dit lees je als je graag zinnen proeft, rake omschrijvingen van gedachten leest en niet opziet tegen een boek waarvan je geniet terwijl je het gevoel hebt dat de auteur ‘iets’ niet doorgeeft aan de lezer. Zonder net dat te typeren want dan zou ik een deel van de magie wegnemen bekroop mij nadat ik een eind weg was in het verhaal en ontbrekend gevoel, een vaag voorgevoel dat ik niet hard kon maken maar dat zich langzaam in mijn geest nestelde. Uiteindelijk kreeg ik gelijk, maar pas nadat ik zicht kreeg op de structuur en de context van het verhaal, iets wat je als lezer niet zomaar cadeau krijgt. Je inzet wordt echter ruimschoots beloond met een leesmozaïek van waarheden, bespiegelingen en tragieken.
Echter los van het voorgaande is dit ook het verhaal van een wrange liefdesgeschiedenis die zich projecteert in associaties met het rijke Russische verleden van de vorige eeuw, de koude oorlog met het Oostblok en de val van de muur. Doorheen deze parallellen zweeft een constante introspectieve terugblik op het gehavend liefdesleven van de verteller waarbij 'de kunst van het vallen' van een schoonspringer toonaangevend is. Dit alles levert een pracht van een roman af die de lezer onderdompelt in een fraai woordenspel met een knagende ondergrond die de waarheid op een helling zet.

Topliteratuur!