Verpletterend!

Er zijn veel manieren om voor een boek te kiezen, ’t wordt aangeraden door iemand die je kent of je leest er een recensie van of je ontsnapt niet aan de hype van het moment. Zij die graag in boekenwinkels rondstruinen om boeken te bewonderen, boeken te snuiven of zelfs boeken te voelen lezen meestal dan meestal ook de korte inhoud. Er is nog een andere wijze die je keuze bepaalt, weliswaar niet steeds de meest slimme want uitgeverijen weten maar al te goed wat visueel aantrekt en dat is datgene wat je ziet namelijk de kaft. Onderschat dit niet. Het voorplat is zo bepalend want boeken neem je vast als je leest, je laat ze rondslingeren, je kijkt ernaar. Zelf ben ik al dikwijls misleid door de verpakking en toch, toch laat je terug verleiden. De fluitspeler heeft mij ook meteen verleid, vraag me niet waarom. Dit boek heeft zo’n integrerende kaft, gewoon een oude (oudgemaakte) foto.

1957, een vorser betreedt een verafgelegen dal waar een stuwdam zal gebouwd worden. Hij vindt een schedel in een oude waterput, duidelijk niet begraven.

Na het lezen van dit prachtige verhaal over een onmenselijk eenzaamheid ligt dit boek hier voor mij en zie ik in die foto nog meer de droefheid van een armzalig bestaan maar voel ik ook de kracht van Laurel, haar drang om te bestaan en te leven. Ze woont samen met haar broer Hank, een oorlogsinvalide in een donker dal, een plek waar nauwelijks iets wil groeien en die als de pest gemeden wordt door de streekbewoners. Laurel wordt als kind door haar moedervlek en afkomst zwaar gepest en zelfs uitgesloten van school. Dit stopt niet want de bekrompen gemeenschap sluit haar uit, mijdt haar en bestempelt haar als een heks. Op een dag hoort ze gefluit wat ze eerst verwart met het getjilp van de reeds uitgestorven parkietsoort in dit droevige dal. Het komt van een zwerver, Walter. Walter kan niet praten en heeft een briefje bij zich. Laurel laat zich betoveren door dit plotse gezelschap en stelt geen vragen. Het leven op de vereenzaamde plek krijgt terug zin, vrolijkheid en liefde. Maar Walter draagt een geheim met zich mee. Een geheim waarvan je aanvoelt dat het verpletterend zal zijn.

De fluitspeler is ook een verpletterend boek.