Met eerbied voor de prachtige taal, geschreven vanuit een persoon die zichzelf niet meer ...

Ik heb ‘Het huis van de zalmen’ nauwelijks dichtgeslagen en dit moet mij van het hart. Ik heb dit meesterwerk met een krop in de keel dichtgedaan. Met eerbied voor de prachtige taal, geschreven vanuit een persoon die zichzelf niet meer is na het overlijden van zijn moeder.
Is het de connectie met mijn habitat zoals ik slagerij Stadius zag passeren, de schitterende omschrijving van de strijd tussen een ambitieuze chefkok en een restauranteigenaar in Assenede, de link met food want ik ben nu eenmaal besmet met de kookpassie of de intieme verwoording van een man die zijn moeder verliest? Ik weet het niet echt Reugebrink, maar het is een feit dat je mij diep in mijn lezershart trof. Dit verhaal, recht uit mijn eigen leven en tijdsperiode gegrepen geeft echter meer bloot dan hierboven. Je maakt kennis met een vrouw die in de vorige eeuw zoals toen gewoon was 100% achter haar man stond en zichzelf wegcijferde, daar gelukkig mee was en toch haar weg naar een zinvol leven vond. Na haar plotse overlijden terwijl haar zoon in Noorwegen is om na te gaan of kweekzalm nu echt zo fout is valt hij in een zware depressie. Het vrijmaken van haar serviceflat grijpt diep in zijn herinneringen en geeft geheimen van zijn moeder prijs die hij niet verwachte. Geen echt spectaculaire maar wel ingrijpende geheimen die behoorlijk inhakken op zijn leven. Het hele verhaal draait slechts om een paar mensen binnen één familie maar wat een rijkdom en karakterstudie. Hoe langer ik er over nadenk hoe, voller en zwaarder dit verhaal wordt, hoe dieper mij dit raakt.