Er speelt zich heel wat af ‘In het Museum’

Op de cover zie je, verscholen achter een man, een jongen staan, in een voorwereldlijke omgeving omringd door twee enorme skeletten. Heel fijntjes en vol verbeelding getekend door Sabien Clement. Je slaat het boek open en wordt getroffen door een fantastische openingszin: “Nooit had David Schijndels durven hopen dat hij in een dinosaurus zou veranderen.” Je vraagt je meteen af wat er aan de hand is en wat er gaat gebeuren. Auteur Joost van Driel neemt je mee ‘In het Museum’ van de verbeelding en laat de lezer van alles ontdekken.

David is de zoon van Ida en Nico, die samen een kledingwinkel runnen. En dat gebeurt op een bijzondere manier. Ida is de drijvende kracht achter de winkel en gebruikt vooral haar zakelijk verstand, Nico is de ‘slimme’. “Met woorden kan je vader alles maken,” zegt Ida. Nico praat de mensen de kleding aan: “Ik kleed ze uit zonder dat ze het merken.” En David heeft een speciale gave en daar komen de mensen voor naar de zaak: “Aan de manier waarop de stof klonk kon hij merk en maat van een overhemd afleiden.”
Maar er is meer vreemds aan de hand. Vader neemt David met de trein mee naar Amsterdam, maar het blijkt naar Brussel te zijn. Het is hun geheim dat niet aan Ida verteld wordt. Nico en David sluiten als het ware een verbond. Aanvankelijk bezoekt David, papa’s grote vriend, het dinomuseum in Brussel, maar al snel moet zijn vader ook ‘andere dingen gaan doen’ en komt er een ‘oppas’, die David in het museum begeleidt, Sarah. David is gefascineerd door de dinosaurussen, gaat helemaal op in de collectie van het museum, ontdekt steeds iets nieuws. ’s Avonds gaan ze braaf terug met de trein naar huis. Langzamerhand ontdekt David dat zijn vader een oplichter is, maar hij blijft loyaal. Er ontstaat verwijdering tussen de vader en moeder van David en David komt steeds meer alleen te staan. Gelukkig is daar steeds het museum, zijn eigen wereld, waar hij ‘thuis’ is. Zijn ouders houden van hem, maar hij wil het liefst ‘oplossen’ en vlucht in zijn fantasie. Hij maakt zich steeds meer los van zijn ouders en maakt uiteindelijk een keuze waarin de dinosauriërs een rol spelen. Hij ‘vliegt’ zijn eigen toekomst tegemoet, maar laat zijn ouders niet los.

Het boek wordt geschreven vanuit het perspectief van David, maar wordt niet chronologisch verteld. Auteur Joost van Driel heeft met deze debuutroman een rijk boek geschreven, waarin de lezer steeds meer kan ontdekken. Hij gebruikt een heldere taal die heel veel ruimte voor verbeelding over laat. En dan zijn er naast die fantastische openingszin nog veel meer mooie zinnen, metaforen. David: "Hij bleef voor de spiegel staan, maar hij zag zichzelf niet. Zijn spiegelbeeld was verdwenen. Hij keek om zich heen, tuurde weer naar de spiegel, maar werkelijk, hij was nergens te zien. Dit was toch wat hij wilde? Verdwijnen. Laten we allemaal verdwijnen, prevelde hij, zijn lippen bijna tegen de spiegel. Laat me wegwaaien…..”