Een tegenvallende Tess Gerritsen

Het lichaam van een jonge vrouw dat wacht op autopsie in de koelkamer van patholoog-anatoom Maura Isles, blijkt niet zo dood te zijn als verondersteld zou mogen worden. Ze wordt in allerijl overgebracht naar het ziekenhuis waar ze al gauw een bewaker doodt en zes mensen gijzelt waaronder de hoogzwangere rechercheur Jane Rizzoli. De vrouw krijgt onverwacht hulp van een medeplichtige en de twee gijzelnemers eisen een rechtstreekse tv-uitzending om hun verhaal uit de doeken te doen. Tot verbazing van het Boston PD duikt de FBI al snel op om de gijzeling te beëindigen. Net voor ze wordt gedood geeft gijzelneemster Olena aan Rizzoli de volgende boodschap door: “Mila weet het”.
Kersverse moeder Rizzoli, echtgenoot FBI-agent Gabriel Dean, Maura Isles en inspecteur Thomas Moore merken al snel dat hun naspeuringen niet op prijs worden gesteld.
Verdwijn is als thriller een erg tegenvallende Tess Gerritsen. De gijzeling neemt 200 lange bladzijden voor zijn rekening, slechts onderbroken door enkele flashbacks die je op de hoogte brengen van de gruwelijke ervaringen van Mila en Olena, twee jonge Russische vrouwen die onder valse voorwendselen als seksslavinnen in Amerika terechtkomen. De proloog, die de aankomst van de twee vanuit Mexico beschrijft, is erg hard en direct van taal, net zoals de daarop volgende scènes die focussen op hun relaas. Maar helaas verraadt Gerritsen hierdoor wel ten dele de reden van de gijzeling en neemt ze zo alle spanning weg. Het snelle opduiken van de FBI en hun al te doortastende optreden kan dan al niet meer anders vertaald worden dan dat er enkele hooggeplaatste personen verwikkeld zijn in een seksschandaal. In de daarop volgende 150 bladzijden krijg je eindelijk de broodnodige snelheid in het verhaal. Maar Gerritsen maakt zich er iets te gemakkelijk vanaf, met een onbevredigend einde als toetje.
Van de sympathie die je voor de koppige, eigenwijze en impulsieve Jane Rizzoli hebt opgebouwd sinds De chirurg blijft niet veel overeind. Ze wentelt zich het hele boek door in melodramatisch zelfbeklag - des te meer ergerlijk gezien de situatie van Mila en Olena. Ze lijkt te zijn verworden tot een oude zeurkous met een postnatale depressie. In feite is er geen enkel personage in het boek dat echt de leiding van het verhaal op zich neemt. Maura Isles, Jane Rizzoli, Gabriel Dean, Thomas Moore... ze komen allemaal in het boek voor maar slagen er geen van allen in de hoofdrol op te eisen.
De onevenwichtige opbouw van het verhaal, de erg matige spanning en de personages die als het ware een bijkomstige rol vervullen doen het vermoeden rijzen dat dit eerder een politiek pamflet en een terechte aanklacht tegen vrouwenhandel is dan wel een thriller pur sang. België heeft Chris De Stoop, de VS Tess Gerritsen?