Maakt belofte schuld?

In het boek En we noemen hem, krijgt de hoofdpersoon op haar achttiende verjaardag een ring van haar grootmoeder.
Het is niet zomaar een ring, het is een ring met hun familiewapen.
Een ring bovendien die eerder toebehoorde aan de kinderloos gestorven neef en oudoom Frans Julius Johan.
Deze Frans Julius Johan was vanwege zijn rol in een bomaanslag vlak na WO2, en het bestaan van meerdere familieleden met dezelfde drie voornamen, binnen de familie beter bekend onder zijn bijnaam Bommenneef.
Als de hoofdpersoon de ring aanneemt doet zij aan haar oma de belofte om later haar eerstgeboren zoon naar deze bommenneef te vernoemen.

Als jaren later blijkt dat de hoofdpersoon en haar vriend daadwerkelijk een zoon verwachten, begint een gedreven zoektocht van de aanstaande moeder naar de ware toedracht van “de verzetsdaad” die bommenneef tot een familielegende had gemaakt.
Want was Bommenneef wel echt die mythische verzetsheld, en wat gebeurde er werkelijk op Sinterklaasavond 5 december 1946?
Er zijn teveel geruchten, teveel onzekerheden om zonder schuldgevoel haar kind te kunnen vernoemen naar deze bommenneef, zoals ze dat eerst wel van plan was geweest.

“Voorzichtig tilt ze het deksel op en laat me de enveloppen zien waarin ze de inhoud heeft geordend……Het was zo’n chaos.”

De aanstaande moeder moet zeker weten dat Bommenneef de held is waarvoor ze hem tot dan toe heeft gehouden, om daarna met een zuiver geweten de beslissing te kunnen nemen of deze naam die ze ooit, op haar achttiende verjaardag, aan haar eerstgeboren zoon had beloven te geven, wel de juiste naam zal zijn.
De zoektocht begint dichtbij, eerst bezoekt ze oudere familieleden, dan gaat de zoektocht verder en verder.
Hoe dichterbij de datum van de bevalling, hoe meer tijdsdruk je voelt en hoe meer geobsedeerd de hoofdpersoon lijkt te worden om achter de waarheid te komen, je krijgt het soms Spaans benauwd van wat ze tegen beter weten in, allemaal onderneemt om haar doel te bereiken.

“Aan mijn hele lichaam voel ik hoe onverstandig dit was, van het kleine stukje lopen van het perron naar het archief ben ik al buiten adem.”

En we noemen hem, lijkt een boek over de zoektocht naar een naam, het is m.i. veel meer dan dat, het is een boek over een zoektocht naar waarheid en het vinden van gerechtigheid.
Het is tegelijk een boek over de soms onnavolgbare drijfveren van een zwangere om een passende naam voor haar zoon te vinden, hoe dan ook.
Voor de lezer die bekent is met literatuur ten slotte zitten er bovendien leuke puzzelstukjes verborgen in het verhaal.
Kortom, het is een roman voor een breed publiek.

Marjolijn van Heemstra (1981), theatermaker, dichter, schrijfster, zelf inmiddels moeder van twee zoontjes en telg uit een adellijke familie, schreef een gelaagd boek vol spanning en avontuur, koppigheid en verzet, toevalligheden, vleugjes humor en plaatsvervangende schuldgevoelens, waarin feiten en fictie worden verweven tot een prachtige roman.
Ze won er al de BNG Literatuurprijs mee en is nu genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs 2018.