Robert Langdon, een symbolendeskundige uit Harvard die op bezoek is in Parijs, wordt ontboden door de Franse Recherche om hen bij te staan een mysterieuze moord op te lossen. In het Louvre is de hoofdconservator omgebracht. Het naakte lichaam van het slachtoffer beeldt de “Man van Vitruvius” uit, rond zijn navel is een pentagram met zijn eigen bloed getekend en naast hem is een raadsel om de grond getekend. Dit zijn niet de perikelen van de moordenaar maar is wel de laatste boodschap van conservator Jaques Saunière. Wanneer Langdon de kleindochter van het slachtoffer ontmoet, een cryptologe, moet hij vluchten voor de politie terwijl zij samen proberen deze code van symbolen en raadsels op te lossen. Zo worden we meegenomen op een 24 uur durend kat-en-muisspel.
Doorheen De Da Vinci code wordt het perspectief bijna elke paragraaf veranderd en zo kom je dan ook wel meerdere cliffhangers per hoofdstuk tegen. Voor de rest is het opgedeeld in vrij duidelijke onderdelen. Dit boek leest mede daardoor vlot. De geschiedenislessen en beschrijvingen van architectuur verveelden me helemaal niet. Ik ben echter wel een beetje teleurgesteld in de zwakke verhaallijn die te voorspelbaar en rechtlijnig en soms zelfs wat clichématig overkwam. Ook de onlogische gebeurtenissen doorheen het verhaal kunnen me zeker niet overtuigen dat dit een geslaagde ‘thriller’ is. Dus ik vraag me dan ook af waarom probeerde dit boek zo hard om een thriller of detective te zijn? Ik ben er van overtuigd dat Dan Brown zoveel meer met dit verhaal had kunnen doen als hij meer vrijheid had gelaten voor het thema. Misschien wilde hij zoveel mogelijk mensen bereiken door een thriller te schrijven?
Wat me door dit boek gesleurd heeft was geen spanning maar pure nieuwsgierigheid. Toch heb ik veel respect voor deze poging om kunst, religie en geschiedenis op een zeer unieke manier te presenteren. Ik zeg het nog eens: “De o zo dunne lijn tussen feit en fictie is wat dit boek zo geweldig maakt”. Niet alleen binnenin maar ook rondom dit boek. De heisa die er rond is ontstaan is op zich al interessant. Ik zou het een boek voor de dromer durven noemen, iemand met veel fantasie, een avonturier. Voor degenen die het willen zien kan dit boek zoveel meer betekenen dan enkel een goed verhaal. Het kan een bron voor nieuwsgierigheid en inspiratie zijn. Zoals Dan Brown zelf zegt, als je dit kan begrijpen dan is dit een boek voor jou, anders lees je beter gewoon iets anders.