Sterk verhaal, maar het verkeerde vertelmedium

(3,5 sterren)

'To the ground I fall. I can never stay aloft too long. Not when there's an ugly and heavy truth always dragging me back down.'

De tienerjongen Evan Hansens worstelt met zichzelf en met het leggen van sociale connecties. Hij ziet hiervoor een therapeut, in wiens opdracht Evan brieven aan zichzelf schrijft met redenen waarom vandaag een goede dag wordt.
Wanneer een van zijn brieven gevonden wordt door Connor, is Evan bang dat hij deze online zou plaatsen. Wanneer Evan enkele dagen later het nieuws te horen dat Connor zelfmoord heeft gepleegd en dat zijn brief in Connors broekzak gevonden is, ontstaat er een groot misverstand.
Voor hij het goed en wel beseft, is Evan verwikkelt in een reeks leugens die hij heeft verzonnen in goede wil om de ouders en zus van Connor, maar ook zichzelf een beter gevoel te geven over het verlies van Connor.

Eerst wil ik vermelden dat ik de musical niet gezien heb. De enige voorkennis die ik had over het boek, was de synopsis en de liedjes van de musical.

Dear Evan Hansen is geschreven in een vlotte, simpele schrijfstijl. Er is niet veel aandacht besteedt aan het beschrijven ruimtes, personages, etc. Dit stoorde me niet, vermoedelijk om ik het in mijn achterhoofd had dat het boek gebaseerd is op een musical, een medium waarin niet aan beschrijven wordt gedaan.
Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief van Evan, ook het hoofdpersonage in de musical. In het boek zijn er echter ook enkele hoofdstukken vanuit het perspectief van Connor toegevoegd. Ik was aanvankelijk sceptisch over deze toevoeging. Het deed me afvragen of Connor ook in de musical 'een geest' is. Intussen ben ik op de hoogte dat dit niet zo is.
Na enkele hoofdstukken besefte ik dat Connors perspectief een meerwaarde is.
In een musical kan het werken om zijn achtergrond vaag te houden, maar in een boek zou hij als een leeg personage (ondanks zijn slachtofferrol) aangevoeld hebben. Zijn perspectief zorgde voor meer diepgang en begrip voor alle personages.

Elk personage reageert op een andere manier op Connors overlijden, waardoor hun individuele karakter duidelijk naar voren komt. Hoewel het verhaal gedragen wordt door emoties, voelde ik me zelden emotioneel betrokken bij eender welk personage. Een van de redenen hiervoor is dat de personages en hun achtergrond vaak oppervlakkig blijft, zelfs bij het hoofdpersonage Evan.

'Her (guitar) strap has lightning bolts on it and the cuffs of her jeans are covered in stars scribbled in pen.'

Zoe is een personage dat me wel opviel. Ze was een van de weinige personages waarover details werden beschreven die haar karakter geven. Ook neemt ze niet de slachtofferrol op zich van 'de zus van die jongen die zelfmoord pleegde'. Ze weigerde zich in de rol te schikken die van haar verwacht werd, maar die ze niet wilde spelen. Dat vind ik een sterke karakterkeuze.

Het boek leek de manier van vertellen in een musical sterk te volgen. Naar mijn gevoel werd informatie vaak te snel prijsgegeven. In een boek worden er vaak plot twists een tijd uitgesteld, omdat er meer tijd is om deze twists op subtiele wijze aan te kondigen. In een musical gebeurt alles veel directer wegens de beperkte verteltijd. Het boek leek die directheid overgenomen te hebben.

Hoewel ik Dear Evan Hansen een sterk verhaal vind, geloof ik (onder andere door de laatst gegeven reden) dat het beter tot zijn recht komt in de musical. Het boek bewoog me niet emotioneel, maar de liedjes van de musical wel.
Het boek lijkt me vooral een leuke aanvulling voor fans van de musical, maar is geen sterk stand-alone boek naar mijn mening.