Recensie Bloedlijn

Corine Hartman is met name bekend geworden met haar politieserie rondom hoofdpersoon Nelleke de Winter. Goede detectives van een behoorlijk hoog niveau. Daarnaast heeft ze enkele stand alones geschreven. Met Bloedlijn slaat Hartman een hele andere richting in, die van de psychologische thrillers. En het is gelijk raak: ik ben meteen verslingerd geraakt aan haar nieuwe hoofdpersoon Jessy Haider. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en van een harder kaliber dan we gewoonlijk van Nederlandse detectives gewend zijn. Als je als lezer niet van al te spannend houdt, dan kun je Bloedlijn beter links laten liggen – Jessy gaat er vol in.
Jessy Haider is rechercheur bij de Maastrichtse politie. Ze heeft een half jaar verlof gehad na de moord op haar tienerzoon Nick, en gaat nu weer aan het werk. En haar eerste zaak treft haar gelijk diep: de zelfmoord van de 16-jarige Kim van Brugge – of is het toch moord? Iets zit Jessy niet lekker en ze besluit er wat dieper in te duiken. Dat is de eerste lijn van het verhaal, die trouwens een verrassend einde heeft.
De tweede verhaallijn is de ontvoering van haar ex-man Marc door de moordenaar van haar zoon. Deze Brezinger heeft het op Jessy voorzien en probeert door haar dierbaren te bedreigen haar te raken. Ook hier is het einde verrassend, om niet te zeggen gruwelijk.
De derde lijn, waarin Jessy weer in contact komt met haar ex-vriend Alec, biedt houvast voor het vervolg van deze nieuwe serie, waarmee Corine Hartman wat mij betreft direct een dikke hit heeft gescoord, ondanks de rillingen die af en toe over mijn rug liepen.

Jessy Haider is een non-conformistische, harde, cokesnuivende rechercheur. Dat laatste vind ik enigszins ongeloofwaardig, omdat ze zich daarmee chantabel maakt, maar het past helemaal bij de beeldvorming. Jessy's personage is goed uitgewerkt en het is knap van Hartman dat ze kans heeft gezien de verschillende facetten van haar karakter op zo'n manier te beschrijven dat je haar helemaal voor je ziet, met al haar sterke en zwakke kanten. En dat je als lezer – ik zou haast zeggen: ondanks alles wat je van Jessy weet – bijna niet anders dan sympathie voor haar kunt hebben, ook al snap je haar keuzes niet. De overige hoofdrolspelers zijn wat dat betreft minder goed bedeeld, maar door hun plaats in het verhaal is dat niet heel storend.
In het najaar verschijnt deel 2 in deze nieuwe serie: Glashard. Ik kan haast niet wachten.