Heerlijk boek om te lezen

Het origineel van De Krijtman (The Chalkman) is eerder deze maand verschenen en heeft een verpletterende indruk gemaakt. Nadat de auteur in tien jaar tijd geen uitgever kon vinden voor haar werk, was er voor The Chalkman zoveel belangstelling dat het manuscript geveild moest worden. Daarnaast is het boek aan zo'n dertig landen verkocht, waaronder Nederland. Hier is het boek vandaag onder de titel 'De Krijtman' verschenen. Overal waar het boek uitkomt krijgt het lovende tot zeer uitbundige recensies. En terecht!
Met 'De Krijtman' heeft C.J. Tudor een ongelofelijk mooi en spannend debuut geschreven. Het boek speelt zich af in twee totaal verschillende tijden: in 1986, wanneer hoofdpersoon Eddie 12 jaar is, en in 2016, waar hij, inmiddels 42 jaar oud en vrijgezel, nog steeds in het stadje van zijn jeugd, Aldenbury, woont en werkt. De vloeiende overgangen tussen deze twee tijdzones gebeurt zo gemakkelijk en natuurlijk dat je moeiteloos van het ene naar het andere tijdperk meebeweegt.
In 1986 maken we kennis met Eddie en zijn vrienden Fat Gav, Metal Mickey, Hoppo en het enige meisje van de groep: Nicky. Allemaal dragen ze een last met zich mee, maar samen kunnen ze de wereld aan. Om hun onderlinge band te versterken bedenken ze dat ze met de gekleurde krijtjes die Fat Gav op zijn verjaardag heeft gekregen, symbolen op straat tekenen om elkaar seintjes te geven en ontmoetingen af te spreken. Maar waar ging dat zo vreselijk mis, dat – wanneer Eddie in 2016 een envelop met een met krijt getekend mannetje met een strop om de nek ontvangt – zijn nachtmerries uit het verleden opnieuw de kop opsteken?

De Krijtman is een heerlijk boek om te lezen. De spanning wordt genadeloos langzaam opgebouwd, waarbij de hoofdstukken zich afwisselend in 2016 en in 1986 afspelen. Zo leer je zowel de puberende tieners als de volwassen mensen die ze geworden zijn goed kennen. De karakters worden goed beschreven maar niet tot in detail uitgewerkt omdat de auteur de lezer ruimte voor eigen invulling gunt. Toch mis je niets en kun je de personages prima volgen. De schrijfstijl spreekt heel erg aan: beeldend, vlot en door de relatief korte hoofdstukken met belangrijke onthullingen die weer een opstapje zijn naar het volgende deel, vlieg je door het boek heen. Er blijft ook veel verborgen voor de ogen voor de lezer: wie is het vermoorde meisje uit het begin van het boek? Wie is er verantwoordelijk voor de witte krijtmannetjes die in het dorp opduiken, onder andere bij de zwaar mishandelde vader van Nicky?

Het taalgebruik van C.J. Tudor is prachtig, onopgesmukt, helder maar ook met een sinistere ondertoon die continu een ongrijpbare schaduw over het verhaal legt. Er vallen doden, zowel in 1986 als in 2016. Er zijn geheimen. Er zijn vrienden die geen vrienden meer zijn. De auteur laat zich niet haasten. Onverstoorbaar sleept ze de lezer mee naar een eind dat je gewoon niet aan ziet komen. Grote klasse van deze debutant, dit smaakt naar veel meer!
De cover is net zo mooi als de buitenkant: net zo onopgesmukt en aansprekend maar ook met die sinistere ondertoon. En ik ben benieuwd hoeveel lezers net als ik de neiging hadden om bij het uitpakken van het boek het krijtstof van de cover af te vegen.
Wil je meer weten over C.J. Tudor? Lees dan het interview dat Hebban met haar had en dat ook vandaag is gepubliceerd.