Zoektocht zonder einde

Na haar dood erft de zoon van Eva een rood kastje – dat van haar geliefde opoe is geweest – met daarin schriften waarin Eva haar leven heeft opgetekend. Hij heeft zich van haar afgewend, kent haar niet goed en zij hoopt met deze schriften zichzelf meer open te stellen voor hem. Zij is blijkbaar erg onzeker of hij überhaupt die moeite zal willen nemen, want telkens vraagt zij: lees je nog? Wil je wel weten wie je moeder was?

'De weg naar Brandon Creek' is een verwarrende roman. Aan de ene kant leer je Eva goed kennen, haar angsten vooral, en je begrijpt hoe ze de volwassene is geworden die ze is. Haar jeugd was vreselijk met een stiefmoeder uit de hel, een vader die er niet voor zijn dochters was, een opoe en een tante die weliswaar van goede wil waren maar haar en haar zusjes niet genoeg konden beschermen. Dat heeft Eva gemaakt tot een onzeker, op haar hoede zijnde volwassene, altijd op zoek naar wat het leven voor haar betekent. En net als de monnik Brandaan, wiens boek zij koestert en dat zij als leidraad voor haar leven lijkt te beschouwen, gaat zij altijd verder omdat ze niet vertrouwt op dat wat haar geschonken wordt. Wat is geluk? Wat is liefde?

De zoektocht van Eva is mooi beschreven in een toegankelijk proza. Het boeit en de bladzijden vliegen door je vingers. En toch haakt er langzamerhand iets; het verhaal blijft niet hangen, het is te afstandelijk. Is het omdat Eva niet vecht voor wat ze wil, omdat ze haar leven door haar vingers lijkt te laten glippen? Ze zoekt aan de ene kant de zin het leven maar neemt er aan de andere kant geen deel aan op de momenten dat het kan. Ze blijft met grote afstand kijken naar de mensen en de gebeurtenissen om haar heen en daarmee creëert de schrijfster ook afstand tot haar hoofdpersoon. Geen enkel moment heb ik echt het gevoel gehad dat ik Eva ook maar één stap nader kwam. Het lijkt of ze in het luchtledige beweegt, zelfs wanneer ze in harmonie met haar vrienden in Ierland is. Hoe moet dat dan voor haar zoon zijn geweest voor wie ze juist haar hartenkreten heeft opgeschreven?

Hebrina Blok schrijft op haar site dat haar boeken gaan over de eeuwige zoektocht naar waarheid, naar contact maken. Wanneer het erom gaat dat bloot te leggen in dit boek, dan is ze daar op zich in geslaagd, omdat Eva – net als de heilige Brandaan – maar blijft zoeken. Maar de vraag dringt zich op: is het geen zoeken om het zoeken geworden? Wat als die waarheid, als dat contact, voor het oprapen ligt maar je er overheen kijkt omdat je niet ziet wat er voor je voeten ligt? Dan gaat het irriteren en zou je Eva wel willen toebijten: kijk eens wat dichter om je heen en doe niet zo verheven alsof niemand jou snapt. Dat gebeurt alleen wanneer je anderen niet de gelegenheid biedt om jou te léren kennen. Dat is een wisselwerking. Dat maakt het voor mij een verwarrende roman: zoeken, zoeken, zoeken maar voor mijn gevoel niet willen vinden.