Recensie Meneer Chartwell

Het is 22 juli 1964, 5 dagen voordat Winston Churchill zich gaat terugtrekken uit de politiek. Op dat moment krijgt hij bezoek van meneer Chartwell, een onwelkome maar niet onbekende gast. Meneer Chartwell – 'noem me maar Zwarte Pat' – is een grote zwarte hond die sluipenderwijs steeds meer ruimte inneemt; hij is manipulatief en laat zich niet zomaar wegjagen.
Dat merkt ook Esther Hammerhans, een jonge weduwe en medewerkster van de bibliotheek van het Parlement, die tot haar schrik en verbazing meneer Chartwell als huisgenoot krijgt. Vanaf het allereerste begin probeert hij zo dicht mogelijk bij haar te komen, hoewel ze alle mogelijke moeite doet om hem te ontwijken en uit haar buurt te houden. Toch raakt ze ook door hem geboeid. De manier waarop Meneer Chartwell zich manifesteert in de levens van Churchill en Esther is hondser dan honds en toch oefent hij een grote aantrekkingskracht op hen uit. Waarin ligt zijn macht? Hoewel hij alleen zichtbaar is voor diegenen die hij bezoekt, hebben de gevolgen van zijn aanwezigheid ook hun weerslag op de personen in hun nabijheid.

In dit mooie debuut van Rebecca Hunt wordt op heel treffende en beeldende wijze de impact van een depressie weergegeven. Je voelt de druk, de zwaarte, de verlokking ook om eraan toe te geven, en aan de andere kant het gevecht er tegen. En toch is het geen zwaar boek, maar zit er ook een luchtige toets aan, zoals bijvoorbeeld de kennismaking van Esther met collega Corkbowl, waardoor het boek vlot en plezierig leest. Door de gedetailleerde beschrijving van de hoofdpersonen en alles wat er om hen heen gebeurt, heb je als lezer het gevoel heel dichtbij te komen. Het boek boeit van begin tot eind en door de intrigerende cover heb je zowel van buiten als van binnen een prachtig boek in handen.