Recensie Miss Match

Na het lezen van Miss Communicatie was ik erg nieuwsgierig naar dit tweede boek in de serie van drie boeken rondom de vriendinnen Didi, Lein en Iris.
Miss Match is een leuk boek dat heel vlot leest maar ik vond het beduidend minder leuk dan Miss Communicatie. Ik krijg het gevoel dat Astrid Harrewijn niet goed wist welke karaktertrekken ze Lein mee moest geven en daarom alles er maar in heeft gegooid: goede zakenvrouw, onzeker typje op mannengebied, chaotisch en toch ook goed georganiseerd. Ik werd er een beetje tureluurs van (en ging me daarom ook ergeren) omdat nooit duidelijk was welke Lein nu weer op zou staan; dat maakt het verhaal onrustig en van de hak op de tak springerig.

Aan de andere kant is de insteek van het boek leuk en vlot beschreven en geeft, net als in Miss Communicatie hoewel het daar beter is uitgewerkt, het snufje misdaad iets extra's - hoewel ook hier weer de overdaad schaadt en wanneer puntje bij paaltje komt dit deel van het boek als een nachtkaars uitgaat.

Nee, Miss Match was geen goede match met mij. Ik hoop dat het laatste boek in de serie (want die wil ik toch ook wel lezen om het af te maken) wat steviger in zijn schoenen staat.