Brrrrr, politiek

Ik volg de politiek van zekere afstand maar ook met zekere aandacht. Regelmatig moet ik me aan mijn eigen stelregel herinneren: erger je niet maar verwonder je slechts. Dat is weleens lastig wanneer politici, die toch het beste met het land EN de burgers voor zouden moeten hebben, om eigen of partijgewin sjoemelen met alledaagse normen en waarden.
In Morten (het eerste deel in een trilogie) is Morten Mathijsen zo'n politicus waarvan je de rillingen over de rug glijden. Arrogant, neerziend op 'het plebs' dat hem dan toch maar op zo'n mooie positie heeft ge/verkozen en konkelend en over ruggen omhoog kruipend om zijn eigen doel te kunnen verwezenlijken. Hierbij wordt hij gehinderd door een onbekende die hem chanteert met een gebeurtenis uit het verleden, toen hij een aankomend politicus was. Lastig, wanneer je minister-president wilt worden.

Ik heb Morten met veel plezier gelezen. Het leest vlot, de lezer krijgt een (waar?) inkijkje in de Nederlandse politiek en ik weet weer waarom ik stem wat ik stem :-). Aan de ene kant kabbelt het verhaal wat heen en weer en lijkt er weinig lijn in te zitten, behalve de stijgende lijn van Morten's populariteit in aanloop naar de verkiezingen. Aan de andere kant wordt door de inbreng van wannabe schrijfster Marijn Flanders, de ik-figuur in dit boek, een mooie spanningsboog aangebracht die maakt dat je het boek toch zo gauw mogelijk wilt uitlezen. En het boek eindigt waarmee de meeste thrillers beginnen: een moord. Maar daarover ongetwijfeld meer in het tweede deel van deze trilogie: Mo. De epiloog maakt hier al een mooi bruggetje naar toe. Ik heb dat boek in huis, dus drie keer raden wat mijn volgende boek wordt.