Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Draden van mens naar mens

Al ruim twee jaar blijft de 20-jarige Hiro in zijn kamer en vermijdt hij contact met alles en iedereen: Iemand ontmoeten betekent verstrikt raken. Er wordt een onzichtbare draad geknoopt. Van mens naar mens. Niets dan draden. Kriskras. (p.11)
Als hij voor het eerst weer naar buiten gaat, voelt hij een vreemde voldoening: hij is het niet verleerd! Hij gaat daarna dagelijks op een bank in het park zitten en maakt er kennis met Tetsu, een 58-jarige salaryman. Er ontstaat een voorzichtige vriendschap. Zij vertellen elkaar verhalen over mensen uit hun leven, verhalen die verklaren hoe zij op dit bankje terecht zijn gekomen.

Een bijna volmaakte vriendschap is het romandebuut van de Japans-Oostenrijkse schrijfster Milena Michiko Flasar (1980). Voor haar eerder verschenen verhalen ontving ze al verschillende prijzen. Deze roman, oorspronkelijk in het Duits verschenen, is een bestseller in Duitsland en is inmiddels vertaald in 7 talen.

De roman is van een wonderlijke schoonheid. De auteur beschrijft de terugkeer van Hiro in de samenleving in een prachtige, verstilde stijl. Hiro neemt alle indrukken voorzichtig waar en geleidelijk aan gaat hij weer deelnemen aan die samenleving, aan de draden van mens naar mens. Als hij voor het eerst zijn stem weer gebruikt, staat er: Mijn stem. Na twee jaar zwijgen was ze transparant als glas. […] Vreemde voldoening: ik kan het nog. Me aan iemand voorstellen. (p.34)

Het verhaal draait om een verschijnsel dat in Japan regelmatig voorkomt, dat van de hikikomori: iemand die zich opsluit in zijn kamer en zichzelf volledig isoleert. Als verklaring wordt de grote prestatie- en aanpassingsdruk in de samenleving genoemd. Veel mensen kunnen dit niet goed aan, zoals ook bij verschillende personages in het verhaal het geval is.

De bijbehorende gevoelens van schuld en schaamte, schaamte ook juist voor die gevoelens, geven een extra verdieping. Een conclusie blijft niet uit: Ik stak mijn hand naar je uit, en misschien […] is het juist dat gebaar, dat reiken naar de ander, dat het dringendst nodig is. (p.147) Na zoveel krampachtigheid voelt dat als een bevrijding.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Janneke Slabbekoorn

Gesponsord

Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.