Een beetje vreemd...

Ik ben toevallig een mateloze Koontz-fan dus ik hoop dat ik deze keer mijn gedachten over dit boek ook objectief op papier kan zetten voor jullie. Dit is het eerste Koontz-boek dat ik maar drie van de vijf sterren heb gegund en natuurlijk zijn daar redenen voor. Hoewel Koontz een echte woordkunstenaar is, die op welhaast magische wijze genres met elkaar mengt en die kans ziet om in één alinea een levensecht persoon te beschrijven, is hij in De Gave (Odd Thomas) naar mijn mening een beetje te ver gegaan. Er is geen alinea in dit boek waar niet een woordspeling of leuk bedoelde opmerking in zit. Nu ben ik dol op humor en ik vond het ook altijd geweldig dat Koontz in zijn – toch meestal niet zulke vrolijke – boeken de nodige humor weet te verweven, maar nu lijkt het wel of hij er voor is gaan zitten.

Odd Thomas heeft de gave om met de doden te kunnen communiceren en hij gebruikt die gave om verdere ellende te voorkomen. Dat is allemaal heel prachtig en nobel maar op de een of andere manier blijft die hele Odd toch een beetje een karikatuur. Op een bepaalde manier doet de sfeer van dit boek mij denken aan Verblind (From the corner of his eyes), en dat was volgens mij het eerste boek waarin Koontz toch een beetje een ander pad insloeg. Gezien het al eerder gemelde feit dat Koontz normaliter verschillende genres graag combineert, kan ik dit lastig uitleggen. Het is meer een gevoel; mensen die regelmatig Koontz lezen zullen het begrijpen. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat De Gave geen goed boek is. Het is zeker spannend, en het verhaal grijpt op een bepaalde manier ook terug op het gegeven in Dienaren van de schemering (The Servants of Twilight), nog steeds een van mijn favoriete Koontz-titels. Maar het ligt er allemaal toch een beetje dik op, de ‘truukjes’ met het versnellen en vertragen van de tijd in het verhaal, de niet altijd bevredigende oplossing van bepaalde vragen (waarom heeft Odd zo’n nare verstandhouding met zijn ouders) en zelfs het eind, dat een goede lezer te vroeg ziet aankomen.

Koontz heeft bij mij – en heel veel andere fans – toch wel zoveel ‘krediet’ opgebouwd dat ik reikhalzend uitkijk naar elk nieuw boek, maar over het geheel genomen, als ik nou zin heb in een Koontz-boek, ga ik toch teruggrijpen op zijn oudere werk: The Servants of Twilight, Motel van de angst (Strangers), Het Franciscuscomplot (Watchers), Eeuwig vuur (Strange Highways) of mijn absolute favorieten: Het kwade licht (The Bad Light) , Dark Rivers of the Heart en Huis van de donder (The House of Thunder).