De mannelijke Scarpetta

Simon Beckett is afkomstig uit Sheffield. Als je op de website van de BBC naar hem zoekt, krijg je de pagina waarop hij zelf thrillers recenseert. Een heel leuke en leerzame pagina, getiteld ‘Beckett’s Books’.
De geur van sterfelijkheid is het eerste deel in een serie met forensisch patholoog David Hunter in de hoofdrol. Dat staat nergens in het boek – ik vond deze informatie op een site - maar ik ben blij dat het zo is, want die David Hunter is een sympathieke hoofdpersoon. Nadat zijn vrouw en dochtertje door een dronken automobilist zijn doodgereden, besluit hij dat het leven in Londen niet leuk meer is en dus solliciteert hij in een opwelling naar een tijdelijke positie als huisarts in het kleine dorpje Manham in Norfolk. Hij trekt voorlopig in bij Henry, de oude huisarts, die na een auto-ongeluk waarbij hij zijn vrouw verloor in een rolstoel is beland. Omdat ze beiden recent hun vrouw hebben verloren, bouwen ze al snel een goede band op en ongemerkt gaan de jaren voorbij. Als het boek begint woont en werkt Henry al drie jaar in Manham en begint hij voorzichtig een beetje over zijn verlies heen te komen.
Op een fraaie zomerdag wordt het lijk van een van de inwoonsters van het dorp door twee jongetjes gevonden. De rechercheur die de zaak krijgt toegewezen, Mackenzie, ontdekt al snel dat David Hunter geen gewone huisarts is, maar dat hij in Londen zijn brood verdiende als forensisch patholoog, en dat hij een goede reputatie had. Zonder het eigenlijk zelf te willen, maar onontkoombaar, wordt David bij het onderzoek betrokken.
David Hunter zal door de lezers ongetwijfeld vergeleken gaan worden met Kay Scarpetta, de door Patricia Cornwell geschapen forensisch pathologe die wereldfaam heeft verworven. Ik denk dat David Hunter minstens net zo’n interessante en sympathieke hoofdpersoon kan worden. Het is voor fans van dit onderdeel van het politiewerk heerlijk om er weer iemand bij te hebben die je kan meenemen naar alle facetten van dit soort onderzoek, terwijl Hunter toch niet alleen maar een ‘mannelijke Scarpetta’ is. Al was het maar omdat David Hunter woont en werkt in Norfolk, het moerassige en vlakke deel van Engeland, met zijn heel eigen geschiedenis en bewoners, die zeker in dit boek ook een grote rol spelen. Hier niet het eindeloze heen en weer rijden langs snelwegen, het voortdurend aan een ‘pager’ hangen, maar een man die gewoon lopend ergens heen gaat. Ondanks dat het een spannend boek is, ligt het tempo gewoon wat lager, wat meer ‘dicht bij huis’ dan in Amerikaanse thrillers.
Het verhaal zelf is eigenlijk niet eens zo wereldschokkend. Er vinden moorden plaats, en Hunter helpt ze oplossen. Maar het geheel is vaardig neergezet, met de nodige spanning, interessante vondsten, een interessante hoofdpersoon en medespelers, en de nodige vleug humor. De karakter- en sfeertekening zijn meer dan in orde en ik verwacht dan ook dat dit boek – en de serie – een trouw publiek zal trekken!