True crime: Nachtmerrie met goede afloop

Kerstin Cameron, geboren in 1960 uit Duitse ouders, woont al haar hele leven in diverse Afrikaanse landen. Eerst met haar ouders die daar werken, later als volwassene in Tanzania, waar ze een klein luchtvaartbedrijfje heeft. Ze is pilote en op het moment dat het verhaal begint getrouwd met Clifton Cameron.
Kerstin heeft vier jonge kinderen, twee uit haar eerste huwelijk met een aardige Italiaanse man, en twee uit haar huwelijk met Cliff. Haar huwelijk met Cliff is helaas slecht, en ze wonen al een tijdje niet meer bij elkaar. Toch zien ze elkaar regelmatig en ook op 4 juli 1998 zijn ze bij elkaar. Ze hebben een gezellige avond maar aan het einde van die avond schiet Cliff zich geheel onverwacht voor zijn hoofd. Hij is onmiddellijk dood.
De maanden na Cliff’s dood zijn heel vermoeiend en verwarrend. Veel mensen in de beschermde omgeving waarin Kerstin woonde, weten dat Cliff vreselijk agressief kon zijn, dat hij dronk en soms zomaar in de rondte schoot. De familie van Cliff woont in Nieuw Zeeland en dat is ook waar hij uiteindelijk begraven wordt.
Drie maanden na deze akelige gebeurtenis wordt Kerstin gearresteerd. Cliff’s ouders hebben vanuit Nieuw Zeeland een aanklacht ingediend wegens moord. Kerstin belandt in de gevangenis en moet een akelig proces ondergaan.
Het moet gezegd, het is een stuitend verhaal, zoals de ouders van Cliff met man en macht en vooral veel geld proberen Kerstin de schuld in de schoenen te schuiven. Uiteindelijk gaat het hen allemaal om de erfenis van Cliff, al blijkt dat daar toch niet veel te halen valt. Cliff mag dan in naam aandeelhouder zijn in een mijn, een grote farm én een vliegmaatschappij hebben, in werkelijkheid stopt hij het ene gat met het andere en heeft hij ruim een miljoen Amerikaanse dollars schuld. Bovendien is hij Kerstin voortdurend ontrouw.
Kerstin brengt ruim een jaar door in een vrouwengevangenis in Arusha en dat gun je niemand. Toch boft zij nog want zij krijgt een eigen – weliswaar piepkleine – cel en zij heeft familie en vrienden die haar elke dag vers eten mogen komen brengen. De andere vrouwen in die gevangenis zitten vaak jaren zonder enige vorm van proces samen in veel te kleine hokken en binnenplaatsen, en moeten leven van smerige restjes. Kerstin’s familie roept aan alle kanten hulp en en krijgt die ook, zodat zij verzekerd is van de hulp van de beste advocaten. Zelfs de Duitse regering oefent druk uit op de Tanzaniaanse regering.
Het verslag van de rechtzaak is soms hilarisch, als je leest wat voor grove leugens de familie van Cliff bij elkaar sprokkelt om Kerstin maar de schuld te geven. Je gelooft soms je ogen niet. Ook wordt door die familie en hun ingehuurde mensen de Tanzaniaanse wet vaak met voeten getreden. Dit vooral laat zien hoe arrogant sommige mensen kunnen zijn. Een paar rijke blanke Nieuw Zeelanders gaan er maar voor het gemak van uit dat zij dingen kunnen doen die de Tanzaniaanse wet helemaal niet toestaat. Aan de andere kant valt ook op dat Kerstin en haar familie een zeer beschermd en afgeschermd leven hebben geleid in Afrika. Kerstin spreekt bijvoorbeeld geen woord van de taal. Ergens staat dat ze acht jaar een heel lieve kinderoppas in huis heeft gehad, en zelfs met haar heeft ze nooit leren praten in het Swahili. Kerstin komt er tijdens haar gevangenschap achter dat er nog een heel andere maatschappij bestaat in het land waar ze zo van houdt. Een maatschappij waar vrouwen niets waard zijn, en ook mannen vaak zonder proces worden opgesloten.
Gelukkig is de rechter een intelligente en verstandige man, die voorbijgaat aan alle leugens die hij heeft gehoord en die recht spreekt zoals het moet: op basis van alle gegevens is zonneklaar dat Kerstin de moord niet heeft gepleegd.
Na het proces is Kerstin in Duitsland gaan wonen, waar haar ouders een huis hadden laten bouwen. Op haar website www.kerstincameron.de is te lezen hoe zij zich nu inzet om de omstandigheden in de gevangenissen in Tanzania te verbeteren. Het is goed om te zien hoe zij uit haar eigen nachtmerrie iets moois weet op te bouwen.
Het verhaal is mooi sober neergezet en hoewel je dus weet hoe het gaat aflopen doet dat niets af aan het feit dat het toch spannend lezen is.