Leest als een C-film

David Astbury is geneticus van beroep. Op een dag wordt hij door de moeder van zijn jeugdvriendin Emily Palmbridge min of meer gedwongen naar Afrika te gaan om haar verdwenen dochter te zoeken. Het is geen gemakkelijke taak en David heeft dan ook alle hulp nodig die hij kan krijgen. De avontuurlijke Emily is verdwenen tijdens haar zoektocht naar ‘Mokéle m’Bembé’, zeg maar het Afrikaanse monster van Loch Ness. Davids tocht brengt hem, samen met zijn metgezellen, naar diep donker Afrika. Dat zijn metgezellen bestaan uit twee zeer ervaren groot wild jagers, een intelligente jonge Afrikaanse die alles weet van de wildernis én – zeer onverwacht – een bewoner van datzelfde donkere Afrika, is helaas geen garantie voor succes. Of toch?
Thomas Thiemeyer heeft Jurassic Park, The Lost World, het monster van Loch Ness en nog wat van dergelijke verhalen bij elkaar gegooid, flink geroerd en zijn eigen draai aan het geheel gegeven. Dit heeft geleid tot een aardig boek voor, laten we zeggen ‘minder ervaren lezers.’ De gemiddelde thrillerfan echter kan na het lezen van dit verhaal niet beweren dat De laatste Sauriër een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. De hoofdpersonen zijn clichématig (de kamergeleerde die ineens naar een onbekend land moet reizen, de knappe zwarte vrouwelijke geleerde, de ruwe jagers, de onbeschaafde inboorling die eigenlijk zeer gevoelig is), etc. etc. Bovendien is het verhaal te zwakjes om meer sterren te verdienen.
Toch is De laatste Sauriër een gezellig boek om een uurtje mee op de bank te kruipen. Thomas Thiemeyer heeft zijn best gedaan om de spanning met enige regelmaat goed op te voeren. Aan de andere kant lezen wij ook heel vreemde dingen. Zo wordt griep bijvoorbeeld omschreven als ‘die ongevaarlijke kleine verkoudheid.’ Het hele verhaal lijdt aan ‘houterig proza’. Of het nu aan de vertaling ligt of aan het origineel kan ik niet beoordelen, maar jammer genoeg valt het taalgebruik in negatieve zin op. Toch is het boek leuk. De auteur heeft overduidelijk zijn best gedaan. Maar als De laatste Sauriër een film was geweest, dan was het een ‘C’-film geweest.